Ma. 29 september 2014. De reis begint. Open up that Golden Gate.

In haar beschrijving zegt Paulien:
"Jullie gaan vandaag vanaf Johannesburg naar het Golden Gate National Park. Deze naam is afkomstig van de gouden glinsteringen op de grillige zandstenen formaties, zodra de zon er op schijnt. Vanaf je terras maak je als je geluk hebt een prachtige zonsondergang mee. Vergeet niet je flesje Zuid Afrikaanse wijn voor een sundowner. De afstand voor vandaag is 325 km."

We zitten binnen, want vandaag zijn de langverwachte zomerregens begonnen. Iedereen is blij want het betekent dat alles weer groen wordt en alles weer gaat bloeien. Toch gaan we lekker barbecuen.  Lams-dingen.

Peter en Billy, de schapendoes

Maar eerst nog even over gisterenavond. Met Peter (de gastheer), Florentijn en George (de stagiaires), een heleboel drank, gelach en gediscusieer. Over Zwarte Piet, over racisme, over hulp aan Afrika, over het leven in Zuid Afrika, over corruptie. Er is bijna geen onderwerp te noemen waar niet over werd gediscussieerd,  gelachen en ironisch gepraat. Heel gezellig, onderhoudend en uitermate belachelijk natuurlijk. Want zichzelf serieus nemen dat doet geen van de deelnemers. Een drank- en bralgelag. Echt een Bonte Avond.

Vanmorgen moet ik de auto van de jongens aanduwen. Florentijn, zijn moeder heeft vast hartgrondig over die naam nagedacht behalve over het feit dat iedereen hem nu Flo noemt, en George hebben bij, wat volgens mij de Joburger Wrakken Centrale heet, een oude, zeer oude, ik mag wel zeggen bejaarde auto gekocht. Een klein, maar nog indrukwekkend rammelend, gevaarte, die elk moment uit elkaar dreigt te rammelen. Weliswaar voor weinig geld maar hij had hun nog niet in de steek gelaten maar hen in het linkse verkeer van Johannesburg wel menig zweethandje en nat voorhoofd bezorgd. Gisteren hadden ze hem afgesloten terwijl de sleutel nog in het contactslot stak met de radio aan. Pas een hele tijd later kwamen ze er achter. Hoe krijg je die deur open. Peter wist raad. Onze geachte NOS radiodocumentaire maker, docent aan de School van Journalistiek en opleider van o.a. Jean Piere Geelen en Twan Huys, wist in no-time met behulp van een ijzeren kledinghaak dit oude brik open te krijgen. Het zoeken naar het ijzeren knaapje duurde langer dan het openmaken. Echt wel crimineel dat Zuid Afrika waar hij nu al 21 jaar met pek wordt besmeurd. Alleen de veren ontbreken nog.
Maar vanmorgen moesten we natuurlijk wel het spul aanduwen. Accu leeg. Jonge jongens, ja je moet ze erbij hebben maar eigenlijk kan je ze missen als kiespijn.

Onze auto kwam ook vanmorgen. Aan huis bezorgd door een keurige mijnheer. Een Nissan Almeria, of zoiets. Een echte zilvergrijze grote-mensen-auto met 6000 km. op de teller.

In de rondavel in het Golden Gate

Een automaat zoals we gevraagd hadden. Hij heeft ons vandaag zonder problemen rond gereden.

Nu in de rondavel in Golden Gate National Park, terwijl de BBQ heet staat te worden kunnen we er alsnog om grinniken. Het verblijf bij Peter? Het waren twee geweldige dagen!

Maar de tocht hierheen is een specta-gebeuren. Prachtige uitzichten, maar ook veel dieren. We zien flamingos,  struisvogels, heel veel langs de snelweg scharrelende parelhoenders en veel, heel veel gemsbokken.

Specta-uitzichten bij de Golden Gate

Ook zien we bij de lunch op zo'n langs de weg winkelcentrum met allemaal horeca een boom met allemaal hangende nestjes, wel een stuk of tien, met geelgroene vogels. Heel prachtig en bijzonder. Maar ook andere vogels worden gespot. We willen ze allemaal opzoeken maar kunnen Roberts boek over de Zuid Afrikaanse vogels niet vinden. Zit ergens onderin de tas en zoeken kunnen we niet. Straks nog maar even kijken na de BBQ.

Zo. 28 september 2014. De kerk, Soweto en andere zondagsgeneugten.

Paulien schrijft:

"deze excursie is op jullie verzoek aangepast. De dag zal er dan wel iets anders uit gaan zien, hoe dan ook jullie hebben 5 uur lang een auto met gids om Soweto te verkennen. In ieder geval gaan jullie fietsen huren (een uur), lunchen in een lokaal huiskamer restaurant en naar een kerkdienst in Soweto."

Dat we weten dat we welkom zijn.

Ja dat schreef Paulien en natuurlijk staat dat ook op de voucher die we voor deze dag beschikbaar hebben. Op Paulien kun je rekenen. Maar de werkelijkheid laat zich toch moeilijk vanuit het Utrechtse vormen. Zeker is dat de dag er anders uitziet. Als Mpo, de lokale gids, met de auto voorrijdt, heeft hij de opdracht om ons 3 uur rond te rijden met een bezoek aan de kerk, het Hector Pieterson Memorial en het huis van Mandela plus een toer door zowel rijk als arm Soweto.

Dus we rijden met hem naar Soweto, onderweg vertelt hij allerlei wetenswaardigheden over dit township dat bij de oprichting bijna 10 kilometer van Johannesburg is gesitueerd. Inmiddels is het aan elkaar gegroeid, maar het was bij de stichting ervan duidelijk dat zwart en wit ver van elkaar moesten wonen en dat zwart alleen maar bij wit kon komen met een pasje. De zwarte bewoners in Johannesburg werden "relocated" naar Soweto waar de typische Sowetohuisjes werden neergezet. Zeer kleine woonkamer/keuken, twee piep slaapkamertjes en het toilet buiten. Ze leken wel een beetje op de waldhuisjes bij ons in de buurt, maar dan anders. Wel net zo gammel, ongezond en goedkoop gebouwd. Op de plek waar ze eerst woonden werden huizen voor witten gebouwd.

Agnes in haar huisje. Geen man, drie kinderen.

Terwijl het heel hard waait en het stof van de mijnen overal aanwezig is bezoeken we ook een wijkje van Soweto met nog slechtere huizen. Eric leidt ons daar rond. Tinhouses, huisjes van blik met slechts een ruimte. Gloeiend heet in de zomer, ijzig koud in de winter. We ontmoeten Agnes in strijd met het stof. Ze kookt op parafine, duur, ongezond en heel gevaarlijk en er staat een ijzeren kacheltje van 20 bij 20 bij 20 cm dat, met restjes hout gestookt, hen door de winter moet helpen. Johannesburg ligt in subtropisch gebied maar wel op 1700 meter hoogte. Het vriest er makkelijk 12 graden en vrijwel alles is onverwarmd.

Daarna belanden we in een katholieke kerk en wonen het grootste gedeelte van de viering mee. Wij hadden gehoopt op swingende gelovigen en uiteindelijk gebeurt dat ook wel. Op zich was het een bijzondere ervaring, die zeker elders nog eens herhaling behoeft.

667 door de politie doodgeschoten scholieren

Ook het Hector Peterson Memorial is indrukwekkend. Hij was de scholier op de World Press foto van 1976 waarbij hij dood werd weggedragen nadat hij bij een schooldemonstratie werd doodgeschoten. Soms wordt hij het keerpunt genoemd in de strijd tegen Apartheid. Er liggen 667 stukjes rood marmer op de binnenplaats op de grond met de namen van de scholieren die bij deze demonstraties zijn doodgeschoten.  Heel indrukwekkend. Het museum is protserig en saai.

Mpo met een fles SowetoPepsiCola in de Buy and Braai

Als we voor het huis van Nelson Mandela staan confronteren wij Mpo met het verschillende tussen de voucher en hetgeen hij biedt. Omdat het verschrikkelijk hard waait en vreselijk veel zand en stof in de lucht zit, zien wij toch maar af van de fietstocht. Voor de 'lichte' lunch wordt een oplossing gevonden. We gaan naar een Buy and Braai. Waar je het vlees wat je wil hebben koopt en dat wordt dan ter plekke 'gebraaid'. Het is een verschrikkelijk leuk concept en met een fles lokaal bier, door de eigenaar SowetoPepsiCola genoemd, eten wij een gezellige maaltijd met een soort van maisbrei en een heerlijke groente van gekookte bonen, wortelen, ui en pepers. Als we om het recept vragen kijkt de serveerster ons glazig aan en zegt dat er chakalaka in zit. Wij vragen haar wat dat is en zei zegt: "you don't know what chakalaka is?", en ze kijkt ons aan of wij van een andere planeet komen. Ja dan weet zij het ook niet meer. Later wordt het duidelijk dat het spul waarvan wij het recept vroegen zo heet. Niemand maakt dat zelf, dat koop je gewoon in een pot.

Om 2:00 uur 's middags brengt Mpo ons terug naar Peter waar we met een kopje thee worden ontvangen. Na de thee neemt hij ons mee om boodschappen te doen. Standaard dingen als olie, azijn, peper, zout etc. Dingen die we nodig zullen hebben in de selfcateringhuisjes. De supermarkt heeft een ruim aanbod van bijzondere waren en groenten, waar wij als echte supermarktliefhebbers van staan te watertanden. Na dit 'supermarktfestijn' gaan we downtown Joburg voor een bezoek aan de superhotte plekjes en cafeetjes.

Ethiopische vrouwen branden en zetten handmatig koffie

We komen in een olijventuin waar in diverse kraampjes bijzondere dingen worden bereid. We krijgen een verse kokosnoot die met een machete zo word bewerkt dat er een klein gaatje ontstaat waarin de uitbater een glaasje rum gooit en daar dan een rietje instopt. Heerlijk zippend aan deze tropische tractatie lopen wij door de tuin en een schilderijenten-toonstelling.  Een ter plekke gebrand kopje Ethiopische koffie maakt dit 'vieruurtje' af en kunnen we naar huis.

Vanavond nemen we Peter en de beide boys mee naar een restaurantje. Lekker smikkelen. Na een fantastische dag toch nog weer iets om naar uit te zien.

27 september 2014. Over vliegtuigen, zandbakken en pizza's.

Het is vandaag KLM, KLM en nog eens KLM.

Best wel een grote zandbak, die Sahara. We vliegen er inmiddels 3 uur overheen met een snelheid van 900 km. per uur en het einde is nog niet in zicht. Zandheuvels in de diepte met af en toe iets wat op een wadi lijkt maar geen kameel te zien. Wat een dooie boel.

Vanmorgen stopt Rineke keurig op tijd de auto voor de deur net op het moment dat we de tassen naar beneden brengen. Die kunnen dus direct de auto in worden gesjouwd. Het is nog donker als we wegrijden maar snel begint de dag. De weg is rustig want zaterdag.

Na de Sahara volgt de evenaar. We zitten 6 uur in de kist. Omdat het voor Nyn de eerste keer is over de evenaar, krijgt ze een cadeautje. Ze wil geen parfum of diamanten wat toch toepasselijk zou zijn. Het wordt een omslagdoek/jurkje uit de voorraad van de KLM. Een leuk ding.

Wel even wat anders vliegen met de KLM. Gezellige stewards en pursers, die ook tijd hebben voor een praatje. En we worden verwend! Steeds drinken, een opfrisdoekje, een sandwich naast de maaltijden, die aan boord worden geserveerd. Ruimte voor je benen en dat moet ook wel. Het is 10 uur vliegen en dan gaat je kontje wel zeer doen. Af en toe een wandelingetje door het vliegtuig om de benen te strekken en de trombose te bestrijden. Straks weer pizza, heerlijk. Je kunt mij niet blijer maken.

Op zoek naar "footprint" Peter.

In Joburg ( Johannesburg voor insiders) komt Peter van Kensington Cottage ons halen. Daar slapen we de twee komende nachten.  Omdat we zijn naam hebben gekregen van Paulien hebben we een bordje voor hem gemaakt. Om hem te verwelkomen, haha. Kijken wij niet naar hem uit maar hij naar ons, zoals het hoort als je opgehaald wordt op een vliegveld. Ben benieuwd. Waar blijft die pizza?  Ik luister nu naar oude nummers van de Beegees op KLM radio nadat ik ook al ABBA, maar ook Langlang bewonderd heb. Nog even een film van Loenatic zien, altijd lachen en Mr. Bean. De tijd stukslaan, er is op dit moment genoeg van. Ha, daar is de pizza! Lekker!

Met drank bij Peter in de tuin. Veilige binnenplaats.

Als we landen op O.R. Tambo, het vliegveld van Johannesburg is het 10:00 uur voordat we door de douane zijn. De nacht is al lang gevallen en Peter neemt ons mee naar zijn huis in Kensington een wijk van Johannesburg.  In no time zitten we aan een fris biertje en een wijntje en praten we uitgebreid over Zuid Afrika en natuurlijk Peter. Een voormalige, gepensioneerde medewerker van o.a. de wereldomroep. Journaille in ruste. We praten over de schoonheid van Zuid Afrika en over de Zumaficatie, de toenemende corruptie en ongelijkheid. Natuurlijk met veel gelach en wijn. Na een uur komen Florentijn en George, twee Tilburgse studenten van de HBO toeristische opleiding, die hier 5 maanden stage lopen. Twee vrolijke jongens die hun jeugd en onbezorgdheid in ons gesprek mengen. Om half twee noemen wij deze nacht pas 'a night'. Ons goede voornemen om vroeg naar bed te gaan en vroeg op te staan wordt de eerste dag al te niet gedaan. Het is half twee. Ja, de weg naar de hel......

Vr. 26 september 2014. Stomme sukkel die ik ben. Ja toch?

Ja echt wel een heel stomme sukkel. We maakten ons zorgen over de tickets van de KLM. Waar bleven ze? We maakten ons ongerust. Dus gisteren maar gebeld. "Maar mijnheer, die hebben we gestuurd zodra u betaald had, op 8 maart" Uh, zei ik. En ja hoor ik heb ze natuurlijk direct gevonden in mijn mail.

Wel makkelijk hoor. We hebben al ingecheckt via internet en natuurlijk ook al een boarding kaart afgedrukt. Morgen alleen de bagage afleveren en ons 'naakt' door de douane laten betasten. Schoenen uit, riemen af, alles uit je zakken. Alles op de band en jij, zowat in je blote kont met afzakkende broek door het poortje. Geen flessen en geen messen.

Slotje en tyraps

Nyn wilde graag de bagage die in het ruim moet laten sealen. Ik vond dat een te grote en te onterechte bijdrage aan de plasticsoep in de oceanen. Als compromis maken we nu alle ritsen dicht met tyraps,  behalve een compartiment die we afsluiten met een slotje. Daarachter zit het mes waarmee we de tyraps kunnen doorsnijden. Anders heb je dat weer. Maar het scheelt wel een hoop plastic. Dat wel. Plus natuurlijk €20 want sealen is niet goedkoop.

Vandaag de honden naar zwagermans Rembrandt gebracht voor hun vakantie. Net een apje gehad van Wolly, Nynke's zus, dat uit woede over ons hondenverraad Drikus hun tapijt heeft onder gepist. Ja dat werkt wel Drikus. We voelen ons schuldig. Ook Bagheera moest verhuizen naar Hamito zijn ex-schoonouders. Gelukkig was Chandu daar een van Hamito's andere honden.

We zijn klaar, we zijn klaar. Morgenochtend brengt buurvrouw Rineke ons naar Schiphol. Het is toch zo'n lieverd.
We kunnen nou niet meer wachten.

Flesjes drank altijd goed voor stemming en vriendschap

Nynke zegt dat die vakantie wat haar betreft niet meer hoeft. Ze verheugt zich het meest op de vliegreis.  Lekker 11 uur niets doen, dommelen, lezen en je nergens ongerust meer over maken. Niet over Bukhraketten, nergens over. Hopelijk.

Nog twee flessen eigen stook mee, je mag tenslotte twee liter drank meenemen en de sleutel afgeven bij de benedenburen. Zou dat echt het laatste zijn? Oh nee, broodjes smeren voor onderweg naar het vliegveld. Houdt het dan nooit op? Ik wil slapen, slapen! "Ja Frits, vakantie is hard werken, uitslapen is er niet bij" hoor ik mijn schoonmoeder in mijn hoofd roepen. Ik weet het. Het is maar al te waar.

Do. 25 september 2014. Nog twee nachtjes slapen

Mijn schoonmoeder dus.

Wakker liggen en een beetje malen over wat er nog allemaal moet gebeuren hoort gewoon bij de vakantie. Het idee dat je van vakantie zou uitrusten heb ik nog nooit bevestigd gezien maar ik ben dan ook niet jaloers op de mensen, die dat wel lukt. Mij lukt het gelukkig niet. Vakantie is voor mij; jezelf onderwerpen aan totaal andere omstandigheden en je daar dan mee redden. Hartstikke leuk maar zoals mijn schoonmoeder zegt: "vakantie is hard werken, uitslapen is er niet bij". En vooraf is het nog stressvoller dan tijdens. Heb ik alles bij me? Zijn die apparaten allemaal opgeladen? Vergeet ik niks en waar blijven de tickets? Vragen die overdag nog wel gaan maar 's nachts maken die vragen je onrustig en moet je je best doen om enige paniek te vermijden.

Niet erg, niet zorgwekkend niets van dat alles. Je weet het, je aanvaardt het en je warmt je eraan. Want dat is de bedoeling.  Geen stress dan is het ook geen vakantie. Uitrusten doe je maar op je werk, haha.

Dat is er voor Nyn niet bij. Op haar werk zit ze al weer een tijdje te stressen, is ze druk bezig en moet ze hard werken opdat niemand last heeft van haar vakantie. Ook al roep ik dat als ze er geen last van hebben dat je weg bent waarom zouden ze je dan in dienst houden. Het helpt allemaal niet. Eigenwijs cijfert ze zich helemaal weg zowel letterlijk als figuurlijk. Het is zo'n lieverd.

Wat ik me niet echt gerealiseerd heb toen we de reis bespraken is dat oktober voor mij de oogstmaand is. Als stoker van op fruit gebaseerde drankjes moet je natuurlijk niet op vakantie gaan als er geoogst moet worden. Gelukkig heb ik mijn Chinese vrienden bereid gevonden om de appels van de bomen te halen. Toch aardig van ze en dus heel geruststellend. Nou tenminste de pruimen zijn binnen en die staan te gisten. Dat wordt een heerlijke slivovitch, of schrijf je dat niet zo.

Bagheera in onze luie stoel. Hij wel, wij zitten er nooit.

En om de chaos compleet te maken hebben we ook nog een extra hond. Bagheera, een van Hamito's basenji's. Hamito is met Arnoud naar Zweden voor een dekking. Fijn voor die Zweedse reu. Lekker er bovenop. Zondag komt hij terug. Dan is zijn Basenji teef 3 maal gepakt. Vrijdagavond verhuizen wij Bagheera naar zijn volgende logeeradres. Over stresskippen gesproken, zo'n Basenji kan er ook wat van. Zo'n ADHD hond (Alle Dagen Honden Drukte). Heel lief maar stilzitten is er niet bij. Onze twee worden daar dus ook een beetje onrustig van. Alhoewel, nu hij er al twee dagen is begint het voor hun ook te wennen. Bagheera is wel heel grappig en ontzettend mooi. Daar gaat Hamito op de hondenshows wel elke andere Basenji de loef mee afsteken. Ben benieuwd of we deze Afrikaanse hond ook in Zuid Afrika gaan tegenkomen.

Zuid Afrika,  Zuid Afrika, alles draait daar om deze dagen en waar blijven die verdomde tickets?!?

Wo. 24 september 2014. Bobbejaan klim die berg.

Eindelijk is het zover. Nog 3 nachtjes slapen en dan vertrekken de Frinini's naar Zuid Afrika. Koffers staan gepakt, voor de honden is alles geregeld. Het wachten is op de tickets van de KLM. We vliegen luxe dit keer, rechtstreeks naar Johannesburg, Joburg zoals het daar wordt genoemd. Zaterdag vertrekken we. Om een uur of 12 vertrekt het vliegtuig en 's avonds om 23:00 uur komen we aan.

We gaan naar Zuid Afrika omdat we dit jaar 25 jaar getrouwd, ja bedankt voor de felicitaties en we onszelf trakteren op een "once in a lifetime" vakantie van 32 dagen in het zuiden van Afrika. Naast Zuid Afrika bezoeken we Lesotho, the kingdom in the sky. Sind februari zijn we bezig met de voorbereidingen en inmiddels zijn onze zenuwen, met name van de Nini van de Frinini's als vioolsnaren zo strak gespannen. Het wordt een uitdagende tocht. Via dit blog wordt er kond gedaan van onze spannende avonturen, hoogtepunten, tegenvallers en ervaringen. Het hoeft geen betoog dat hoe spannend het ook lijkt wij er erg veel zin in hebben. Vandaag ligt het nog allemaal in het verschiet.

Wij reizen met Footprint Travel uit Utrecht, een fairtrade reisorganisatie die reizen organiseert naar Zuid Afrika, Indonesië en volgens mij binnenkort ook naar Australië want daar zijn ze zelf recentelijk op vakantie geweest. Men houdt daar dus van 'lekker-ver-weg'.

Paulien aldaar heeft onze reis geregeld en dat heeft ze tot nu toe prima gedaan. Wij hebben veel vertrouwen in de opzet en we zijn heel blij dat we veel lokale mensen gaan ontmoeten, allerlei fairtrade projecten gaan bezoeken en op plekken verblijven waar we kleine gemeenschappen en organisaties een plezier mee doen.

Waarom het regenboogland?

Zuid Afrika is, zoals het het nu de zuidelijk punt van Afrika bezet, een land met een heftige geschiedenis. Met name de Apartheid, waarbij de blanken de donkere mensen onderdrukten en uitbuitten heeft diepe kloven geslagen tussen de vele volkeren en rassen die er leven. Het is een land met hoge criminaliteitscijfers en veel geweld en corruptie. Niet je ideale vakantieland dus. Ook wij zullen ongetwijfeld met deze problemen in aanraking komen, alhoewel we natuurlijk hopen dat we het niet aan den lijve zullen meemaken. Nou ja, hoop maar lekker door.

We bereiden ons voor met zaken als een lok portemonnee en kopieën van onze paspoorten, tickets en andere belangrijke documenten we zijn gewaarschuwd voor met name netjes geklede behulpzame jonge mannen. Nooit laten merken dat je verdwaald bent, niet angstig zijn en niet duur gekleed. Geen dure spullen al te opzichtig dragen, altijd goed opletten. Op het platteland waar wij het grootste gedeelte van de tijd verblijven is het niet zo'n issue maar in de steden waar wij komen, zoals Johannesburg en Kaapstad moeten we wel oppassen.

Wij verwachten ook veel vriendelijkheid en met name vrolijkheid als we ons mengen tussen al die mensen die daar wonen. We slapen meestal in selfcateringhuisjes, rondavels en een enkele bed&breakfast. We zullen dus veel zelf boodschappen moeten doen en koken. Braaien is de lokale kookmethode, gewoon barbecuen dus, met grote stukken vlees op roodgloeiende kolen. Het lijkt mij heerlijk. In Zuid Afrika kun je de Big 5 zien, de olifant, de leeuw, de rinoceros, het luipaard en de Afrikaanse buffel. Ikzelf hoeft ze zo nodig niet te zien maar het lijkt me wel leuk om ze op de braai te leggen. Wel een beetje morbide. Vreet je door de fraaie natuur heen.

We reizen vrijwel elke dag met de auto. Een Datsun, wel een automaat gelukkig. We zullen ook, met name in Lesotho op wegen rijden die die naam eigenlijk niet mogen hebben. Slechts driemaal is er een vrije dag in gepland. Kortom we gaan dus niet alleen veel zien, doen en bezoeken maar ook kilometers, op vaak slechte wegen, vreten. En links rijden natuurlijk. Oh, wat heb ik er een zin in.