vrijdag 31 oktober 2014

Wo. 29 oktober 2014. Thuiskomst. Wat hadden we graag doorgegaan met de reis.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag komen jullie weer thuis. Je kunt ons natuurlijk schrijven hoe je het vond of een reactie achterlaten op onze site of bij Facebook'

Wol met welkomstbord. 
Daar staat Wolly met een bord bij Arrivals. DE FRININI'S staat er op met vier pompebleden.  We voelen ons warm ontvangen na deze slapeloze reis. Ik heb er inmiddels een 29 onbeslapen uren opzitten en loop op mijn tandvlees en mijn zere voeten.

In het vliegtuig zaten we weer op stoel 43C en 43B, helemaal achterin het vliegtuig. Weliswaar aan de verkeerde kant maar het heeft wel grote voordelen. Als het om de 'uitdelingen' gaat zitten we achterin maar wel eerste rij, omdat de voedselvoorziening zowel als de drank van achteruit wordt aangesleept. Het is ook lekker dicht bij de sanitaire voorzieningen. De verkeerde kant omdat we vorige keer de zon niet zagen ondergaan en nu zien we hem niet opgaan. De andere kant was beter geweest.
In tegenstelling tot de vorige keer is het vliegtuig niet vol. Dus we hebben met zijn tweeën drie stoelen tot onze beschikking. Dat was heel fijn.
Ik heb geen oog dicht gedaan. Film gekeken en mijn tijd uitzitten. Dat is het meer. De vlucht duurt ruim 11 uur. Klokjes moeten een uur worden terug gezet want ja wintertijd in Nederland.

Wat ook opvallend is. Ook op Schiphol wordt het schoonmaken gedaan door zwarten net als in Zuid Afrika. En de Albert Heijn, geheel nieuw, wordt vandaag geopend. Dat levert mij een beschuit met muisjes op.
Ook op Schiphol maken zwarten de boel schoon.
Albert Heijn ziet zichzelf wel als mannelijk, het waren blauw met witte muisjes, die je serveert als de pasgeborene een jongen is. Maar het is wel een heel lekker beschuitje. Heerlijk!

De terugtocht naar Leeuwarden zit ik maar wat te suffen. Af en toe vallen mijn ogen dicht. Gebrek aan slaap wreekt zich. Bij Wol worden we enthousiast begroet door Bubbels en Drikus, het hondse in ons leven. Eerst realiseerden zich niet dat wij terug waren, ze zijn soms best dement, lijkt het. Maar als ze aan ons ruiken is hun blijheid niet meer te remmen. De begroeting zelf neemt bijna 15 minuten in beslag. Zo blij zijn ze. Bij Wol en Rem krijgen we na de verhalen zelfgemaakte kroketten. Ze zijn super en lekker. Ze barsten niet in het hete vet, wat voor zelf kroketten maken een zeer groot succes is. Met brood erbij en drie (DRIE!!!) kroketten per persoon is het een feestmaal.

De cadeautjes vallen in goede aarde. Het Amerikaans motortje, de wasknijper en de engelen voor in de kerstboom. Het wordt in dank aanvaard. Speciaal blijft toch de wasknijper, die we van Peter van den Akker, ons eerste Zuid Afrikaanse logeeradres in Johannesburg, hebben afgetroggeld is toch het leukste. Onze eigen wasknijperverzamelaar had deze nog niet. We hebben hem niet voor niets de hele reis meegesleept.

Rembrandt brengt ons thuis en we laden in de auto met onze bagage ook nog natuurlijk de twee benches van de honden, het grote kussen, de mandjes en alle etenswaar voor de 'diertjes'. Het is een volle bak. Thuis uitladen. Als Rembrandt weg is is de vakantie werkelijk voorbij. Wacht nog de bewassing. Nynke sorteert vijf ladingen voor de wasmachine. We zijn weer thuis. Dat wel! Vooralsnog vinden we het jammer.

dinsdag 28 oktober 2014

Di. 28 oktober 2014. Goodbye Zuid Afrika. We breien er een punt aan bij Cape Point.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Aan alles komt een eind en vandaag is het eind van jullie vakantie gekomen. Je levert de auto in op Cape Town International Airport en vliegt met de KLM weer naar huis. Helaas het zit er op'

Prachtige protea's in Kirstenbosch
Het vliegveld lijkt verlaten hoe international Cape Town ook is. We lijken vanavond de enige vlucht. Alleen maar Nederlanders te zien tot nu toe. Wat een fantastische laatste dag was het.

Het begon vanmorgen natuurlijk met het inpakken. Zou het allemaal passen. De cadeautjes, de souvenirs, het schilderij en natuurlijk de nieuwe struisvogelveren voor de 'deftige' lamp. Het ging allemaal gemakkelijk. Geen probleem. Net nog even twee flessen typische Zuid Afrikaanse drank gekocht en de Solar Jar. Onze verassing uit Zuid Afrika.

Daarna ontbijt op ons eigen terras waar we elke avond gezeten hebben bij Ashanti Guesthouse 1. We hadden nog brood, wat kaas en rookvlees en een paar yoghurtjes die we heerlijk in de ochtendzon hebben opgegeten terwijl aan de overkant het Lady Hamilton hotel dat al uiterst roze was werd overgeschilderd in dezelfde roze kleur.

Afscheid nemen van andere tijdelijke bewoners van ons Guesthouse, uitchecken en de sleutel inleveren waren een formaliteit.
Wijdse vergezichten en verborgen baaien
Op weg naar Kaap de Goede Hoop. Onderweg kwamen we nog de afslag tegen naar Kirstenbosch, de grootse tuin van Kaapstad met de grootste verzameling protea's van de wereld en een collectie van 8600 inheemse planten en omdat we tijd genoeg leken te hebben besloten we het toch nog te bezoeken. Het is een prachtige tuin waar ook de Captonian gewoon kan picknicken en jaarkaarten zijn dan ook uiterst populair bij de stadsbevolking. Het was vandaag oude-lullen-dag, dat betekende overal korting op voor de senior citizen maar dat gold alleen voor Zuid Afrikanen en ze moesten wel hun paspoort meenemen. 'Gelopicapt' als ik ben heb ik me bezig gehouden met het bijwerken van het blog terwijl Nyn toch weer een Canopytoer deed maar dan zonder hangende capriolen. Wel heb ik met haar nog even de brailletuin bezocht waarbij je moest voelen welke planten er stonden. Ook in de geurtuin ben ik nog even geweest.

Spreekt voor zich toch?
Na koffie en scones met Nyn op het terras zijn we op weg gegaan naar Kaap de Goede Hoop. De weg erheen was prachtig en voerde langs de Indische Oceaan met prachtige uitzichten op het water en indrukwekkende rotspartijen en bergruggen. Ook daar weer de nodige oude huizen in Kaapse stijl met 'broekielace'. Leuke dorpjes wisselden elkaar af met waarschuwingen om de Baboons niet te voeren, want ze waren wild en gevaarlijk. Kaap de Goede Hoop ligt in Nationaal Park de Kaap en kan alleen bezocht worden door toegang te betalen voor dit park waar veel Baboons leven naast struisvogels en koedoes. Het park is met name bekend om zijn fynbos. De protea's bloeien nu volop. Maar de meeste bezoekers worden getrokken door Kaap de Goede Hoop en Cape Point. De laatste is echt het zuidelijkste puntje van Afrika. Daar waar de oceanen samen komen.
Eerst naar Kaap de Goede Hoop. Nyn heeft de Kaap ook nog beklommen,  zodat ik een foto kon maken als ze er bovenop stond. Dat heb ik ook gedaan. Met volle zoom, tweeentwintig maal, kreeg ik haar erop. Naar boven ging soepel en in recordtijd.
De hoogte ingaan? Kijk eens hoe leuk ze het vindt.
Naar beneden was het minder en regelmatig kon ik met de verrekijker het 'onderbroekklimmen' bewonderen waarbij ze in zittende houding en met bibberende knietjes naar beneden ging. Maar dapper was het wel. Bovenop Kaap de Goede Hoop. Wie van de familie heeft dat ooit gedaan?

Daarna naar Cape Point. Daar staat de historische vuurtoren en daar worden de oceanen gescheiden. Tijd voor de twee-oceanen-selfie. We werden met een kabelbaantje omhoog gehesen. En bovenop kon je doorklimmen naar de vuurtoren of zelfs nog verder doorlopen. Ook daar waaide het verschrikkelijk en zag je hoe de wolken werden gemaakt. Raakte de wind de rotsen dan ontstonden er direct mistflarden en wolken ter plekke. Het was een bijzonder schouwspel. Net als het spel van de vogels met de wind. Met gesloten vleugels vlogen ze langs de rotswand omhoog. Opgestuwd door de tegen de rots slaande wind. Ook de aalscholvers vertoonden hun vliegkunsten. Naar beneden storten tegen de wind indraaien en van zich af schijten waarbij een witte straal recht achter hen uitspuit alsof het een straaljager is, wat het dus dan ook in feite zijn. We hebben er uren doorgebracht en genoten van de wind, de wolken en het voortdurend opspattende water.

Protea's en klippen. Dat is de Kaap.
Op de terugweg reden we langs de Atlantische kust maar eerst hebben we in het park nog even genoten van het fynbos waaronder de enorme bossen gele en oranje protea's.
Via Kommetjie, Noordhoek reden we naar Houtbaai langs de kust. Vooral het laatste stuk langs Chapmans Peak was spectaculair en daar moest je dan ook voor betalen. Magnifieke uitzichten op Houtbaai, het verreweg mooiste stukje Kaapstad. Waar de 'Rich and the Famous' wonen. In Houtbaai hebben we gegeten bij de Chinees. Zijn vrouw die de bediening doet omdat zij Engels spreekt  was hoogzwanger van Mila, het dochtertje op komst. Verwachte geboortedatum 13 november. Ja Chinezen he,  doorwerken tot ze erbij neervallen. Ook het restaurant hadden ze nog niet zo lang want dat hadden ze alvast naar hun dochtertje genoemd. Mila dus.
Weer een specta zonsondergang tegenover 'onze Chinees'
Nyn hadden iets met ei en garnalen en ik iets met rundvlees. Lekker spicy. Gezamenlijk namen we er nog een bordje mie bij omdat we daar zo gek op zijn. 'Enjoy' hoorde je haar tegen alle klanten zeggen met haar vrolijke lach. Dat hebben we dan ook gedaan.

De weg naar het vliegveld in het donker was kronkelig en bepaald niet prettig. Dan merk je wat voor een verrotte auto's er in Zuid Afrika rondrijden. Verblindende lichten waren eerder regel dan uitzondering en dat dan gecombineerd met de 'wat losse' rijstijl van de gemiddelde weggebruiker. We hebben het heelhuids gehaald, de auto ingeleverd en nu wachten we op het boarden. Gaat nog wel even een uurtje duren.

Ma. 27 oktober 2014. Eindelijk de Tafelberg, hoppen met de bus en eindigen op de Groentemarkplein.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Jullie laatste hele dag want morgen gaan jullie weer naar huis. Mogelijk kun je het schiereiland rondrijden of een bezoek brengen aan Kirtsenbosch, de botanische tuin van Kaapstad. Er zijn ook verschillende musea in Kaapstad. Het Zuid Afrika museum is zeker de moeite waard'

De whisky vloeit weer rijkelijk, zou ik ervan houden? En Nyn gaat op weg voor een ketting voor de hals. Dat klinkt onduidelijk genoeg om zowel met als zonder weer bij ons tafeltje op de Groentemarkplein terug te komen. Misschien ook nog iets schilderij-achtigs voor het raam van de bijkeuken. 'Erop plakken van de buitenkant en met was waterdicht maken. Net als de mensen dat deden in Montagu, toen er nog geen glas daar beschikbaar was'. En weg is ze mij met een nieuwe whisky en de rekening achter latend.

De kabelbaan omhoog naar 1000 zoveel meter.
Des morgens haastig gedoucht en aangekleed. We willen naar de Tafelberg. Met de allereerste gondel omhoog. De straat opgerend om een taxi aan te houden en vijf voor acht zitten we in een taxi omhoog naar het kabelstation in een wilde rit. De man heeft een Lenovo tablet om overal de weg te kunnen vinden maar dat is nu niet nodig want Lower Cable Station weet iedereen te vinden. Vast elke nieuwe taxichauffeur krijgt op zijn eerste dag een rit erheen als het al niet de eerste rit is naar het meest toeristische punt van Kaapstad en het derde meest bezochte punt van de wereld. De eerste redden we dan ook niet, het wordt de tweede. Maar vandaar worden vanaf nu elke 5 minuten 65 mensen omhoog gestuurd naar de top. Echt een toplocatie dus. Boven aangekomen is het inderdaad net een gedekte tafel en haasten wij ons naar het restaurant voor een ontbijt. Dat wordt hier gewoon gewogen. 30 Rand per 100 gram. We scheppen fruit met yoghurt en cereals op en roerei met French toast. Maar het uitzicht wat je erbij krijgt als je buiten boven op de Tafel zit. Mijlenver kan je kijken. Ook de rit naar boven was specta. De cabine draait 360 graden rond dus het ene moment kijk je tegen de berg aan vlak voor je neus en het andere moment zie je in de verte en de diepte Kaapstad liggen. Van iets meer dan 1000 meter kijk je naar het zeeniveau.
Ontbijt op de grootste tafel ter wereld, de Tafelberg.
Zelfs de grootste zeeschepen lijken dan op speelgoed en je kijkt bovenop de rondtollende wieken van de helikopter die het verkeer in de ochtendspits in de gaten houdt. Geen geluid van beneden dringt door naar boven. Elke vijf minuten worden er 65 toeristen uitgespuugd op de berg dus het wordt drukker en drukker. Een uitgebreide selectie van 'de mensheid' passeert mijn tafeltje als ik na het ontbijt zit te typen aan dit blog. Nyn loopt een ronde over de berg en er is duidelijk behoefte aan een iemand die de foto's wil nemen van stelletjes want het 'take picture?' wordt mij wel 6 keer gevraagd. Bijzonder dat daar nog niet in voorzien is. Na een verblijf van ongeveer twee uur bovenop de berg is het best wel druk geworden en wordt vrij uitzicht zeldzaam. We besluiten naar beneden te gaan. Ook die tocht is weer spectaculair. Het valt me op dat Nyn nauwelijks nog angst heeft terwijl toch regelmatig in de open lucht staren waar alleen een stang ons tegenhoudt. Gisteren zat ze nog te piepen in het reuzenrad, vandaag houdt ze zich rustig. Verwonderlijk.
Wijdse uitzichten.
Voor de derde keer doen we nu de tocht langs de kust met de rode hopbus. Het geluid laten we uit en we genieten van het beeld alleen.

Bij het Waterfront aangekomen gaan we weer de foodmarket op voor een droogje en een natje. Ik neem een Boerewors op een broodje met avocado en Nynke neemt een taco. Na drie keer kan zij eindelijk haar smoothie chocola met dadels eten en ik neem gewoon alweer een Bubble Tea. Nu met zwarte bessen bobas.

Na de lunch stappen we in de blauwe bus, die ons door het centrum van Kaapstad voert. Onder andere 'district six'. Daar heeft de apartheidsregering met grof geweld en bulldozers de gemengde stadsbevolking van witten, zwarten en kleurlingen gedwongen te vertrekken natuurlijk tegen de zin van de bewoners. Na deze mini-oorlog werden committee's gevormd, die tot vandaag hebben tegen gehouden dat er iets anders kwam. Nu zijn het grasvelden en grote parkeerplaatsen en vindt een groot deel van de bevolking dat dit zo moet blijven als herinnering aan het geweldadig optreden van de overheid.

Alternatieve weaverboom?
Na de blauwe bus moet er een keuze gemaakt worden tussen stad en Kirstenbosch, de prachtige botanische tuin van Kaapstad aan de voet van de Tafelberg. Het wordt de stad met zijn marktjes met Afrikaanse toeristenspul. We komen in het Slavernijmuseum dat zich bevindt in het gebouw waar de VOC vroeger zijn slaven onderbracht. De slaven, die in de tuinen moesten werken waar de verse groenten voor de schepen werden gekweekt, die de schepen moesten lossen en het zware werk moesten doen bij de bouw van het fort en de huizen. We maken kennis met de mensonterende omstandigheden waarin de slaven werden gehouden en de wrede wijze waarop er werd omgegaan met hen. Er is ook werkelijk niets verheffends aan.

Nyn is teruggekomen met twee kettingen en een schilderij. Het is al ingepakt voor vliegtuigvervoer dus ik kan het niet bewonderen dat moet thuis maar.
We gaan terug naar Ashanti om de aankopen weg te brengen en we gaan eten bij Van Hunk,  inmiddels ons favoriete restaurant. Simpel, lekker en geweldige bediening. Als we er komen herkent Legend, de ober van de vorige keer ons en weet ook nog wat wij willen drinken. Eerst zitten we buiten op het terras maar als het gaat druppen gaan we naar binnen. Twee whisky's en een glas wijn later ga ik aan de ribjes en Nyn aan de pizza. Omdat de maandagaanbieding twee pizza's voor de prijs van een is nemen we nog een pizza mee voor de lunch van morgen.
Aan het eind van de avond komt de bedrijfsleider vragen hoe het is en raken we met hem in gesprek. Een uur later zitten we nog zo. Het gaat overal over maar met name de politieke situatie in Zuid Afrika. Een dankbaar gespreksonderwerp. Hij is een duidelijke liberaal en fan van de leidster van de provincie Zuidelijke Kaap. Ook de burgemeester van Kaapstad, ook een vrouw, kan zijn goedkeuring wegdragen. Hij vertelt dat het ANC deze enige liberale provincie in haar macht probeert te krijgen door zwarte burgers te stimuleren vanuit andere provincies naar de Zuidelijke Kaap te gaan.

Als we de gelegenheid krijgen rekenen we af, nemen afscheid en vertrekken we. We willen naar bed want morgen wordt het een lange dag. Met nog een traditionele borrel op eigen terras voor Ashanti nemen we ook weer afscheid van deze topdag.

maandag 27 oktober 2014

Zo. 26 oktober 2014. Ontmoeting na ontmoeting. veel toeristisch en lokaal plezier. u

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Ook vandaag zijn jullie vrij en verantwoordelijk voor jullie eigen programma. Als het mooi weer is kun je het strand bezoeken of een wandeling maken langs de boulevard'.

Het ontbijt 's morgens in het hostel is goed en eenvoudig maar bevat toch alle elementen van een Zuid Afrikaans ontbijt. Vers fruit, yoghurt, cereals, eieren geroerd of gebakken, toast en ham of kaas. Jam en honing zijn ook altijd aanwezig. We horen wat geheimzinnige talen die we niet kunnen thuis brengen maar die we wel thuis kunnen brengen gaan over dronken feestjes gisteren en slaapzalen waarvan de ramen niet open mochten waardoor de lucht te snijden was.

Na het ontbijt, het belooft een warme dag te worden, gaan we op weg naar de hopbus om te hoppen. Als we bij de bushalte komen rijdt de bus net weg en dat betekent een half uur wachten. We besluiten de afstand die we met die bus moeten overbruggen te gaan lopen omdat dat vast geen half uur duurt. We willen de Tafelberg op. We lopen en in mijn geval strompelen het stukje dat we moeten overbruggen en bij de bushalte waar we de rode lijn komt de bus juist aanrijden. We kopen in de bus een tweedaagse pas met toegang tot de kabelbaan berg op en af.

Al onderweg naar boven met de bus zien we dat het verschrikkelijk druk is. Op afstand kun je de auto's geparkeerd zien staan en als we boven zijn staat er een gigantische rij. We staan in de volle zon en er is nauwelijks wind. Maar ook in de rij ontmoeten wij 'mensen zoals wij'. In dit geval twee Zuid Afrikanen. Hij wel iets dikker dan ik, die onlangs een reis hebben gemaakt door Europa. Natuurlijk vonden ze Nederland heel leuk, wij zijn tenslotte leuk en vonden ze Fransen, Italianen en Spanjaarden maar zozo. Hij was zijn  leven lang trainer geweest voor diverse maatschappijen. On job trainingen. En onlangs hadden ze in Limpopo een 5 hectare groot terrein gekocht met diverse huisjes voor de verhuur.
Inmiddels stonden we al drie kwartier in de rij en waren we 25 meter opgeschoten, wij zweten hevig en we delen onze zonnebrand uit aan omstanders, die ook allemaal smeltverschijnselen beginnen te vertonen. Het is echt geen doen. We besluiten deze marteling te beëindigen en morgen een nieuwe poging in alle vroegte te doen. We hoppen weer op de bus maar zijn pas gelukkig als deze weer begint te rijden. Zelfs de stoelen van de bus zijn zo heet dat we er eerst een fleecje opleggen. Op een verbrande kont zitten we ook niet te wachten.

Vdolijke boel op de Waterside
We besluiten de Waterside te bezoeken en een kanaalboottocht te doen. Door en langs het nieuwe Waterfront zijn een groot aantal zeer luxe appartementcomplexen gebouwd, de meesten met aanlegplaats voor eigen boot. De automatische gids vertelt dat vrijwel alle groten der aarde hier een appartement hebben gekocht. Eigenlijk kan je jezelf geen grote der aarde noemen als je hier geen appartement hebt. Ook staat er een enorm zessterrenhotel met een eigen eiland in het kanaal dat dient als spa voor het hotel. Het is een heerlijke verkoelende tocht in het bootje van dezelfde organisatie die ook de hop-on bus exploiteert. Tijd voor een Bubble Tea moment. Gisteren had ik er al een genomen en Nynke wil het ook wel proberen. Zij neemt de cocos met de aarbeien bobas. Bobas zijn kleine balletjes gemaakt van een zeewierbuitenkant gevuld met een smaak. In dit geval aardbeien. Ook Nynke vindt het heel lekker maar achteraf had ze liever chocolade gehad. Kleinigheidjes houd je.

Ook slaat de honger toe en we komen terecht op een Mediterraan terras waar men spaghetti Bolognese serveert, een gercht waar Nynke al een paar dagen op zit te spinzen.
Angstige Nyn in the Wheel
We vinden een tafeltje in de schaduw, bestellen een wijntje en ik kies voor pasta al forno en ondanks haar dagenlange behoefte aan de Bolognese besluit Nynke zich toch bij mij aan te sluiten. Lekker eten al had het wat warmer gemogen. De Ceasarsalade met aubergine was in ieder geval heerlijk net als de witte wijn.

Als we in het meer centrale gedeelte van het Waterfront komen waar ook het Wheel staat, het reuzerad van Kaapstad  weet ik Nynke met een kletsverhaal van omgaan met hoogtevrees erin te praten. Het biedt een fantastisch uitzicht op de haven en Waterfront en we mogen vier keer rond. Na de eerste kwart is het al:" we moeten 4 keer rond" en uiteindelijk blijken het 5 keer te zijn waarbij wij in de laatste ronde zeker 2 minuten op het hoogste punt blijven staan. Al die tijd zit Nynke hevig beangstigd zich stijf vasthoudend op het bankje, alsof ze er elk moment vanaf kan vallen. Als het niet zo zielig was zou het geweldig zijn om te lachen. Elke keer als ik maar een weinig beweeg of me omkeer gilt ze het uit: 'Frits, hij schommelt' en zelfs als ik haar vertel dat als ze eruit zou vallen of onze cabine los zou raken en we de dood zouden vinden we net zo beroemd zouden worden als die jongen die op het Tianmenplein de tanks tegenhield en dat mij dat wel wat lijkt, maakt dat haar niet gerust. Ik praat tegen haar, leidt haar af en we beëindigen de rit zonder paniekaanval maar ook zonder dat wij neerstorten. Dat laatste is natuurlijk het vervelendst want ik wil graag beroemd worden.

Als we eruit komen wordt ons een boekje aangeboden met de foto's van ons en het Wheel en ik reageer nogal bot op de aardige juffrouw die het ons aanbiedt. Als ik eruit ben voel ik me daar best rot over en zoek ik haar weer op om mijn excuses aan te bieden en het boekje te kopen als boete. Ze vindt het erg lief van mij. Ik ook wel en Nynke vindt het wat overdreven.

Beneden zijn er allerlei optredens van bands en is het een drukke, vrolijke boel. Een Afrikaanse band die geheel gekleurd en 'origineel' gekleed met het optreden hun cd's proberen te verkopen.
Spelende kinderen in de fonteinen bij Waterfront
Maar ook een presentatie in een amphitheaterachtige vaste opstelling op het waterfront waar buikdansgroepen hun kunsten vertonen onder enthousiaste aanmoediging en waardering van het in grote aantallen aanwezige publiek. Gejuich en geschreeuw alom. We eindigen bij een terras waar Masala, een lokale gemengde band een optreden geeft en als we eenmaal op het terras zitten bestellen we een Mojito. Die wilden we al een week of twee proberen. Het is een lekker drankje dat op dit terras wordt geserveerd in weckpot met veel ijs en een rietje.
Terwijl achter ons de kinderen in de fonteinen en vijvers spelen,
De band geeft een geweldig optreden waar wij zeker anderhalf uur van genieten en zo te zien zij ook. Vooral de Afrikaanse zangeres straalt een enorme energie uit samen met de marimbaspeler. De witte leadgitarist en de vrouwelijke bassist zijn wat onderkoelder maar het geheel is uitermate 'vivante' en de lol spat eraf. Als het kan zingt het publiek uitbundig mee en ook ik sluit me daarbij aan als er een medley langs komt van populaire rocknummers. Nynke is verbaasd dat ik al die teksten ken en ontdekt alweer een nieuw stukje van mijn leven voor haar. De nummers zijn dan ook allemaal meer dan 25 jaar oud. Halfweg komt een oudere vrouw bij ons aan tafel zitten. Een echte Captonian, die hier natuurlijk volop aanwezig zijn. Haar jurk en haar zonnebril passen geheel bij elkaar. Zelfde kleur en dezelfde roosjes. Het is een vrolijke vrouw, die al in vele Afrikaanse landen gewerkt heeft. In een van de pauzes van de band praten we gezellig met haar en ze heeft besliste meningen over haar Afrikaanse medeburgers.
Masala, een geweldig concert.
Na nog een vrolijke sessie van de band en een Erdinger Weissbier van de tap, het is inmiddels vijf uur 's middags besluiten we nog even een bezoekje te brengen aan de Bokaap. Het oude gedeelte van Kaapstad met de gekleurde huisjes aan de voet van de Tafelberg. We hoppen dus gewoon weer op de bus. Het is nog steeds warm alswe de bus uitkomen. We klimmen omhoog maar knie en enkel protesteren. Ook blijkt weer dat er niet veel aan is als niet een ingewijde of gids je vertelt wat er nu zo bijzonder aan is. We besluiten de klim af te breken en naar het meer 'restauratieve' deel van de stad te gaan. Tijdens het afdalen door Bloemstraat komen we de smokersdeli tegen waar ze ook electronische sigaretten verkopen en we sms-en onze bevindingen naar mama Noks die er ook graag een heeft voor haar man en ons gevraagd heeft er een op te sturen.

Uiteindelijk worden we binnengesleept door het enthousiaste personeel en komen we terecht in Bueno Vista een Cubaans restaurant maar ze zijn niet vies van andere keukens dus bestellen we na twee whisky's en een fles witte wijn een Mezze schotel, een duidelijk Mediterraan gerecht met allerlei kleine hapjes. Het is druk op straat en daardoor erg gezellig.
Samantha uit Zimbabwe en ik.
Veel veiligheidspersoneel, veel zwervers maar ook veel voorbijgangers en we bewonderen de soms best oodringerige methodes waarmee het personeel de klanten binnen sleept. Daarbij geleid door de ondernemer, die als het moet daarbij komt helpen. Het lukt hun meestal om potentiële klanten binnen te halen. De prachtige, naar blijkt, Zimbabwaanse serveerster Samantha dringt zich aan mij op en ik laat me dat natuurlijk welgevallen. Bij het afrekenen maakt Nynke een foto van ons, die ik direct naar haar email. Het is allemaal vrolijk.

'Thuis' gekomen zitten we nog even op ons terrasje met een kaars en een drankje. Er komen drie mensen aan in het hotel, die even later weer weggaan en tien minuten later komen er twee weer terug. We raken in gesprek en het blijkt dat het Amerikanen zijn die hun dochter bezoeken, die hier vrijwilligerswerk doet in de township. Het zijn heel aardige mensen en we kletsen wat met elkaar over ditjes en datjes over Zuid Afrika, de afgelopen winter in Maine, de stijgende energieprijzen en de mogelijkheid om sind kort in Maine als homo om te trouwen. Echte vakantieonderwerpen dus tot we het allemaal genoeg vinden. We zien dat de Leeuwarders, die de kamer tegen ons terrasje hebben het licht uitdoen en we willen hen niet wakker houden met ons plezier en gelach. Ik moet ook nog een end typen aan gisteren en dat kan het rustigst binnen. Het duurt dan ook niet echt lang meer of ik lig op bed net als Nyn. Anderhalve minuut lezen en mijn ogen vallen dicht. Licht uit. Knorren.

zondag 26 oktober 2014

Za. 25 oktober 2014. De armoe achter ons. Naar mooi Kaapstad.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vanaf  vandaag is onze zorg voor jullie afgelopen en zorgen jullie voor drie nachten voor een eigen onderkomen. Jullie zijn vrij. Jullie kunnen gebruik maken van de hop-on-hop-off bus die op drie lijnen je door heel Kaapstad brengt. Als er geen wolken zijn op de Tafelberg zou je het beste die direct kunnen bezoeken, want je weet maar nooit'



Ontbijt maken. Echt handwerk.
 Straks.
We zijn de stank van armoede en de schimmel in het weinig geluchte huis van Mama Noks echt beu. Mama  Noks heeft haar verdiensten wel geïnvesteerd in het bijbouwen van verhuurbare extra ruimtes maar niet in de werkelijke verbetering van haar huis. Er is nog steeds geen warm water en de badkamer heeft een voortdurend lekkende kraan die veel kostbaar Afrikaans water weg laat vloeien. Terwijl water een groot Zuid Affikaans probleem is. Ook vind ik de primitieve eetomstandigheden die ons worden aangeboden beneden peil. Met onze handen eten tijdens avondeten en ontbijt vinden wij geen probleem. 's Lands wijs, 's lands eer. Maar als wij het met handen moeten doen en ze zelf een lepel gebruikt voelen wij ons gestraft. Alsof ze denkt 'Jullie willen zonodig in een township slapen/wonen dan zal je dat weten ook'. Ook de landerige sfeer die er voortdurend in huis hangt doordat de mannen de hele dag voor de TV zitten en naar illegaal gedownloade vechtfilms kijken, iets wat wij  beide verfoeien zowel de vechtfilms als het illegale downloaden, maken er ons niet vrolijker op. Onze nare gevoelens behoeven natuurlijk geen grond te hebben maar zijn door ons ook niet te vermijden dus zijn  we blij als we in de auto wegrijden. Dat ons  verblijf ook door Mama Noks met gemengde gevoelens wordt bekeken lezen wij af uit het feit dat we nog niet eens worden uitgezwaaid. Opgelucht halen we adem. Even geen ellende, armoede en zeker geen landerigheid meer.

De werkelijke confrontatie met dat gedeelte van het Afrikaanse zijn, die ik in de loop van de vakantie 'de Zumafication' ben gaan noemen komt keihard aan. Deze houding van zorg eerst voor jezelf, dan voor de jouwen en oh ja er moet ook nog een weg worden aangelegd, een huis worden gebouwd en een school worden opgericht is diep in de Afrikaanse ziel geworteld. Er zijn natuurlijk uitzonderingen en Nelson Mandela is daarvan de meest bekende maar het lijkt of het merendeel van de Afrikaanse mensen er zo over denkt en dat is een trieste conclusie. De projecten voelen dan toch meer als een druppel op een gloeiende plaat in een samenleving van graaien en plakkende vingers. De potentie van Zuid Afrika, van heel Afrika, is groot maar de algemene mentaliteit is gecorrumpeerd. Dat maakt hun problemen veel groter dan ze zouden hoeven te zijn.

zaterdag 25 oktober 2014

Vr. 24 oktober 2014. Projectendag tot huilens toe.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag gaan jullie met Brian een aantal projecten bezoeken. Zo brengen jullie een bezoek aan Mama Rosie die een groot aantal kinderen dagelijks te eten geeft, 's morgens, 's middags en 's avonds, ook bezoeken jullie een daycarecentre'

Als we worden toegezongen door de dertig kleintjes van Little Angelswordt het mij best te kwaad. Niet alleen omdat het zo schattig is, maar ook omdat ondanks de treurigheid er zo'n blijheid en vrolijkheid uitspreekt. De kinderen worden opgevangen in een townshiphuis. Woonkamer 16 vierkante meter en twee slaapkamers en een keuken. De twee slaapkamers zijn bij elkaar getrokken en dienen overdag als dagverblijf en 's avonds gewoon als slaapkamer. De kinderen krijgen alle maaltijden hier, zodat de mama's daar geen zorgen over hoeven te hebben. De kosten per kind per maand zijn 300 Rand. Dat is €21 en daarvoor moeten de moeders zelfs nog regelmatig een een betalingsregeling treffen omdat ze het niet hebben.

Daarna gingen we naar de grootste zwarte township van Cape Town. In de Apartheidspolitiek werd ook de gekleurde Zuid Afrikanen opgezet tegen de zwarte. Dit werd gedaan door de kleurlingen betere huizen te geven in de townships dan de zwarte bewoners en ze aparte townships te geven met het idee dat ze beter met elkaar bezig konden zijn dan samen tegen de witte bewoners. Met dat idee werden de eenkamerwoningen voor de zwarte bewoners gewoon op de grond gebouwd en kregen de kleurlingen vloeren, een slaapkamer en warm water. Deze politiek is altijd blijven bestaan zolang de Apartheid duurde. Nu heb je meer voordelen als je zwart bent.
Mama Rosie en sommige van de door haar gevoede kinderen.
Wij waren op weg naar Mama Rosie. Mama Rosie verzorgt de maaltijden van tenminste 180 kinderen al gedurende 24 jaar voor 7 dagen per week. Nooit vrij, nooit niet. Haar verhaal was heel emotioneel, ze is begonnen als 21 jarige met wat eerst een soepkeuken was. Zelf werd ze als 14 jarige voor het eerst zwanger en als 15 jarige voor de tweede keer. Ondanks dat wist ze als meisje in ieder geval de school af te maken. Het is een heel aardige vrouw met een scherp inzicht in de sociale verhoudingen in haar gemeenschap. Naast de kinderen voedt ze ook volwassenen maar die krijgen dat niet gratis. Zij moeten 1 of 2 Rand betalen, dat is 7 of 14 cent. Als ze soms alleen maar 50 cent hebben krijgen ze ook een maaltijd maar in ieder geval moet er altijd betaald worden desnoods met hulp bij de bereiding. Ze weet in totaal ongeveer € 500 aan donaties per maand te genereren dankzij contacten zoals wij en door ondersteuning van bijvoorbeeld de organisatie van Brian onze gids en van Footprint Travel, onze reisorganisatie. Dat doet Paulien met alle projecten en dat is onze voornaamste reden om gebruik te maken van haar diensten. We vinden dat een geweldig idee.

Geweldig koorproject. Wat een spirit!
Er zijn genoeg projecten om te bezoeken en zo komen we in dezelfde wijk bij een jong stel dat zich met name richt op jongens in eenoudergezinnen, want eenoudergezinnen zijn er te over in de townships. Meisje zwanger, vader weg. Dat is eerder regel dan uitzondering. Dergelijke jongens hebben nauwelijks een positief mannelijk rolmodel en daar probeert dit stel iets mee te doen. Er is in 1997 een koor door hen opgericht. Een koor van oudere jongens. Een zeer succesvol koor inmiddels met optredens in Zwitserland en Zweden maar ook veel commercieel werk in eigen land. Oudere jongens mochten met dit koor meedoen als ze bereid waren een jongere in de coming of age leeftijd als rolmodel te begeleiden. Dat is een groot succes geworden zodat er inmiddels een aantal van deze koren zijn, er CD's worden uitgebracht en verkocht en met de optredens kunnen huiswerkklassen en alweer een daycarecenter, zeg maar crèche worden geëxploiteerd want daar is voortdurend behoefte aan. Townships zijn vrijwel altijd ver van het werk verwijderd en families en gezinnen zijn meestal veel tijd, maar ook geld kwijt aan vervoer naar werk en school. Ook de zoon van mama Noks gaat om kwart voor zeven van huis om op school te zijn om half negen.

Frits in gesprek met Anastasia. Zij doet dingen met muziek.
Als laatste project bezoeken wij het project van Brian en zijn vrouw. Brian is, alhoewel wij dat nooit van hem zouden zeggen net als zijn vrouw,coloured. Zijn grootmoeder was blank en zijn grootvader kwam uit India. Zelf is hij als zevende geboren in een eenoudergezin en had dus als kind geen enkele kans om een opleiding te doen. Ook zijn vrouw komt uit een exact gelijke situatie. Beide hebben pas kunnen studeren toen Mandela een einde had gemaakt aan de Apartheid. Ook Brian is in een shack geboren. En is uiteindelijk op zijn veertigste afgestudeerd. Al jaren nemen ze kinderen op in hun gezin met een dochter om ze een kans te geven om in alle rust te studeren en aan hun toekomst te werken en inmidels hebben ze een pleegzoon op de universiteit.  Twee jaar geleden is zijn vrouw, die als leraar werkt op een Highschool, voorgedragen voor de titel leraar van het jaar van Zuid Afrika. Door het committee dat deze landelijke wedstrijd organiseerde is zij als 'teacher of the year' aangewezen. Deze wedstrijd betrof de sociale impact op het leven van de studenten en er was een prijs van 40.000 Rand aan verbonden. Samen met particuliere donaties van 32.000 Rand die via fundraising werden opgebracht kon er een aanbetaling worden gedaan op een huis, twee huizen verderop waar ze zelf wonen. Nu wonen in dit huis 9 kinderen, die altijd in shacks hebben gewoond en nooit een rustige omgeving hebben gekend of een rustig leven en krijgen de gelegenheid om iets goeds van hun leven te maken. Voorwaarde is dat zij zich volop op de studie werpen en beschikbaar zijn voor activiteiten met kinderen die niet deze kans geboden krijgen. Deze 7 meisjes en 2 jongens hebben zich van timide en gepeste kinderen ontwikkeld tot zelfbewuste en uiterst succesvolle studenten ontwikkeld die allemaal tot de beste van hun klas behoren, enkele zijn zelfs de beste van  hun jaargroep. Onder het motto 'Dare to stand out', hetgeen ze middels een button op hun schooluniform moeten uitdragen zijn ze uitgegroeid tot een elkaar ondersteunende en sterke schoolgroep. Zelfs zijn ze, als er zich een sponsor voor hen aandient, verplicht een blazer te dragen over hun uniform, hetgeen alleen de studjes op hun school deden. Nu zien ze dat steeds meer studenten op hun school zich in blazer vertonen en zorgen hun persoonlijke successen ervoor dat er steeds meer scholieren  jaloers op hen zijn en ook een  blazer gaan dragen als teken van hun kwaliteit. Sommigen van de meisjes waren misbruikt in hun jeugd en droegen naar school liever de grijze broek die ook jongens hebben. Nu dragen ze allemaal weer vol trots de blauwe rok die onderdeel is van het officiële uniform voor meisjes. Wij mochten met hen kennis maken en zij leiden ons door het huis. Hun kamers, hun studieruimtes en langs hun computers. Alles lieten ze ons vol trots zien. Zelfbewust en vol vertrouwen. Wij waren verschrikkelijk onder de indruk wat Brian en zijn vrouw met deze kinderen bereikt hebben.

Enthousiast geworden door het positieve van deze middag en ook omdat Paulien het ons had aangeraden als grappig uitje hebben we de familie van Mama Noks uitgenodigd voor een Buy and Braai. Helaas was dat niet zo geweldig. Zonder dat te zeggen, misschien heel Afrikaans, werden we 'opgezadeld' met voor ons onbekende mensen van 'haar kerk' en nadat mama Noks een lijstje had gemaakt van het benodigde vlees voor zo'n 6 a 7 mensen en iets extra's voor de mensen die niet meegingen o.a. haar dochter en schoonzoon, die 's avonds nog langs zouden komen.
Een van de twee bakken vlees. Verbazing alom.
Het lijstje was in mijn ogen zoveel vlees dat ik het ter plaatse nog gematigd heb, tevergeefs. Ter plekke bleken mama Noks, haar zoon en haar man,  voor wie de uitnodiging bedoeld was er niet bij te zijn. Ook hebben we nog niet een derde van het vlees opgekregen en zelfs toen ik aan de hongerig kijkende buren aan de tafel naast ons begon uit te delen bleef er nog zoveel over dat er 'doggy bags' vol door de andere deelnemers die we nooit uitgenodigd hadden, werden meegesleept. Wij vonden het een nare en onterende ervaring, die toch een negatief randje gaf aan de verder fantastisch positieve dag.


Do. 23 oktober 2014. Over Rooibosthee onderweg naar Cape Town

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag gaan jullie naar Cape Town. Je komt weer langs Clanwilliam en daar kun je alles te weten komen over Rooibosthee. Jullie slapen vannacht bij mama Noks in township Tambo Village Guguletu in Cape Town.

Rituele verbranding van de Tsitsikamma dennenappel
Als we vertrekken nemen we echt afscheid van de natuur in deze reis, we gaan naar de grote stad. Cape Town is het doel van vandaag. We hebben gisteren al symbolisch afscheid genomen van de natuur, door de in Tstsikamma gevonden dennenappel ritueel te verbranden in het vuur gisterenavond.

Het wordt een lange dag vandaag 320 kilometer op een snelweg die ze nog aan het aanleggen zijn maar eerst moeten we naar Clanwilliam. We willen langs bij de apotheek om wat extra nutrients te kopen op aanraden van Tracy tijdens het consult gisteren en ook willen we meer te weten komen over rooibosthee. Van Tracy moet ik nummer 7 kopen. Kaliumsulphaat. Voor de schedel en allerlei andere fysieke problemen. In de 'Apteek' ontmoeten we een van oorsprong Zwitserse dame die de homeopathische afdeling van de apotheek heeft opgezet en deze ook leidt. Ooit naar Zuid Afrika gekomen voor de liefde is ze na haar scheiding gebleven. Zwitserland vindt ze veel te gereguleerd en te stijf. Daar had ze dit nooit kunnen doen.
Ze raadt me ook voor wat andere problemen een elixer aan van Zweedse origine aan. Het is een leuke ontmoeting. Ze is onder de indruk van wat wij allemaal deze reis doen en ze put er inspiratie uit voor kennissen die ze heeft die ook in een township wonen. Lunches verzorgen en mensen thuis Bed en Breakfast geven zijn ook ideeën die haar zwarte vrienden in hun township zouden kunnen organiseren.

De Rooibosthee Selfie
Na de apotheek op naar de rooibosthee presentatie. Voor 100 Rand kunnen we 7 soorten kiezen uit de honderd die er beschikbaar zijn. Op zich vind ik rooibosthee wel lekker wel een beetje een vettige smaak, boterachtig. Misschien is het lekker met een smaakje. Wij kiezen wel alleen maar theesoorten waarbij een smaak is ontstaan door toevoeging van een product zoals gember of mint waarbij er dus gember of mint wordt toegevoegd aan de thee, niet voor smaken waarbij de thee is bespoten met een smaakstof.
Ik kies voor gember en spicyachtige smaken maar uiteindelijk proef ik daar maar heel weinig van, eigenlijk niets. Het is wel een vrolijk theehuis met veel beschilderingen en we zitten gezellig te theeleuten. Het heeft ook wel wat grappigs. Gedoe met thee. Gemuts eigenlijk.

Na de thee wacht ons de 300 kilometer naar Cape Town. Op naar Mama Noks. Bij Clanwilliam is een dam voor stroom en irrigatie. Om meer water voor irrigatie en meer stroom te produceren wordt de dam verhoogd en wordt tegelijk de weg aangepakt. Verbreed. Voortdurend moeten we van rijstrook wisselen en omdat er maar twee zijn gaat het om de beurt. 10 tot 15 minuten wachten zodat het tegemoetkomend verkeer kan rijden en dan wij weer. We hebben dat ongeveer 6 keer dat komt al op een minimum wachten van 1 uur. Er kan natuurlijk ook niet gepasseerd worden en zware vrachtwagens maken onderdeel uit van de kolonne door dit bergachtige landschap dus het gaat ook nog vaak met een lage snelheid. Maar we hebben de tijd.

Zo'n oponthoud wordt ook in Afrika strak georganiseerd. Ruim voor het stoppunt staat er iemand met een rode vlag te zwaaien, soms honderd meter verderop ook. Vrijwel altijd vrouwen in oranje wegwerkerspakken. Als je als man zo je werk moet doen ben je vast een grote looser. Het is warm, soms heel warm in Afrika en daar sta je dan in je wegwerkerspak te zwaaien in de gloeiende zon. Vandaag is het 32 graden. Geen schaduw, veel stof. Dan kom je aan de plek waar je moet stoppen. Een draaibaar bord met op de ene kant stop, op de andere go. Ook meestal een vrouw, maar dan een met een walkie-talkie zodat ze met 'de andere kant' kan praten. Samen regelen ze het verkeer. Ze hebben meestal een plek waar ze kunnen schuilen, maar ze moeten wel altijd opletten. Dan de uiteindelijke wegwerkers die afhankelijk van de fase waarin de weg is met grommende machines rotsblokken verpulveren, wegbed gladtrekken of asfalttapijt leggen. Altijd mannen maar daar rij je gewoon langs. In deze hitte kun je met elk van die mensen medelij hebben maar het meest hebben wij dat met de vlaggende vrouwen. Vrolijk zwaaien we naar hen en als we in de buurt komen van zo iemand delen we een snoepje met haar.

Padstall. Net als een farmstall maar minder winkel.

Voorbij Citrusdale is het afgelopen en begint het snelheid maken maar eerst even lekker eten bij een padstall, een Zuid Afrikaans wegrestaurant. We beginnen echt gek op die dingen te worden. Ze zijn altijd bijzonder en je kunt er lekker eten. Deze mevrouw, die rustig de krant zat te lezen, had ons niet verwacht dus er ontstaat een betje paniek. De sjouwjongen wordt opgeroepen voor een tafel op het terras en de kokkin wordt opgebeld. Even later zitten we met een kop koffie voor mij en voor Nyn een kop rooibosthee, het is tenslotte rooibosdag, heerlijk in de schaduw op het terras. Ook nu is het eten weer simpel maar smakelijk.

Als we weer op weggaan, rijden we de bergen uit en een wijdse vlakte vol met graan strekt zich voor ons uit. Kilometers ver. Af en toe wat koeien of druiven maar verder graan, graan en graan. Bijna tot aan Kaapstad toe. Het is half vijf als we Kaapstad binnenrijden.  Spitsuur en beredruk dus. Het lukt ons om in een half uur het huis van mama Noks te vinden. Mama Noks is een lange vrouw, kordaat en krachtig. Type African Mama. Slim, besluitvaardig en ze weet wat ze wil.

Ze begroet ons en we doen de bagage in de slaapkamer, wij denken hun eigen slaapkamer. Ze is getrouwd en er is ook nog een vriend, 'he has some problems with his family, that's why he is with us'. Ze heeft ook een zoon van twaalf en een dochter, die afgelopen jaar getrouwd is. Ze heeft ook een kleinkind.

Mama Noks vertelt dat ze negen jaar geleden is begonnen met het opvangen van toeristen. Ze vangt met name Amerikaanse jongeren op die meedoen aan een scheepsproject waarbij ze vanuit Amerika, hier naar toe varen. Als ervaring slapen deze jongens dan twee nachten in een township. Daarnaast toeristen zoals wij, die dat ook wel mee willen maken.

Mama Noks en Nynke bij de ingewandenbraai. Griezelen!
Het huis is ruim voor township begrippen maar mama Noks heeft zich inmiddels dan ook ontwikkeld. Aanvankelijk was het huis 25 vierkante meter. Van het geld wat ze heeft verdiend en een anonieme gift heeft ze inmiddels haar huis uitgebreid met een heuse badkamer en twee slaapkamers. Ze heeft ook op een andere plek dichtbij een huis voor haar dochter en schoonzoon gebouwd en nu bouwt zij 3 kamers extra achter haar huis voor verhuur. Kortom het gaat goed met de familie ondanks dat haar man werkloos is.

We brengen de auto weg naar het parkeerterrein van 'haar kerk' want ze heeft nog geen hek. Het hek staat voor volgend jaar in de planning. Maar voordat we daar heen gaan we eerst nog met mama Noks naar een kraampje op het veld waar een man en een vrouw ingewanden van dieren schoonmaken en op een barbecue bereiden. Daar haalt ze voor haar man wat 'intestines', wij prijzen haar liefde voor hem.

Daarna rijden we met haar man en Peter, de vriend naar de kerk om de auto te parkeren en bezichtigen tegelijk de kerk. Daar ontmoeten we ook de schoonzoon die werkt bij de kerk als een jeugdwerker.
Naderhand maken we nog een rondje langs de school en de schooltuin, het huis van de dochter en zien we kinderen, heel veel kinderen. Op straat in allerlei leeftijden.

Thuisgekomen wordt het tijd om te eten. Wij eten met mama Noks aan de tafel. Kip met kookbrood en groentenprut van ui, wortel en wat kruiden. Het is eenvoudig maar lekker. Geen lepel, geen vork, eten met je handen en het brood gebruiken om het eten naar binnen te werken. Iemand die niet bereid is haar gewoontes in te ruilen voor westerse methodes. In het begin is het lastig maar het gaat wel en het enige wat af hoeft te wassen is je bord en je handen.

Iedereen gaat vroeg slapen. Mama Noks is moe, maar ook haar man en Peter hebben de hele dag gebeuld en wij zijn moe van de reis. Het is genoeg. Op onze slaapkamer blijkt men geen lakens te gebruiken. Dat gaat zelfs ons te ver. Gelukkig hebben wij onze lakenzak bij ons. Een zeer dunne zijden slaapzak. Het is warm genoeg om daar de hele nacht mee toe te kunnen.

woensdag 22 oktober 2014

Wo. 22 oktober 2014.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Je slaapt op een rooibostheeboerderij en dit slapen bij de boer past goed in de ruige omgeving van Cederberge, een avontuurlijk omgeving. Zorg vooral dat je in Clanwilliam braaihout, lamsbouten en boerewors koopt en je hebt een heuse braai'

De nog niet opgekomen zon verlicht al wel de bergtoppen.
Als ik na een sessie van een uur healing en craniosacral therapie opsta van de massagetafel voelt mijn knie erger aan dan vanmorgen na de 'soft trekking' naar de waterval. Tracy kijkt me schrikachtig aan en zegt zo kan ik je niet laten gaan. Ga maar weer liggen en als ik dat gedaan heb legt zij haar handen om mijn knie. Verder doet ze niets volgens mij, maar binnen 15 minuten is de pijn verdwenen. Het is mirakuleus. Een echte Afrikaanse genezer? 'Reiki' zegt ze eenvoudig.

Gisterenavond was ook de sterrenhemel mirakuleus. Duizenden, duizenden sterren stonden er aan de hemel. De een nog dichterbij dan de ander. Wel een half uur stonden wij ons te verwonderen. Ik probeerde zelfs er nog een foto van te maken maar zelfs en tijdopname van 16 seconden, het maximum van mijn toestel was niet voldoende om veel te zien te krijgen.

Vanmorgen vroeg op. Toch weer lastig met slapen en we zitten om zes uur al buiten de zonsopgang te bewonderen. Voor hij zichzelf laat zien zet hij de bergtoppen al in het licht. De stenen rotsformaties lichten prachtig oranjerood op. Het is koel buiten op de porch en we zitten in pyjama aan de koffie.
Ons kleine witte huisje in de verte vanuit de 'soft trekking'
Vandaag iets wat Paulien een soft trekking noemt maar wat toch een forse klauterpartij oplevert over rotsen, door spleten naar de waterval. Daar gaan we uit de kleren en maken we een spannende maar koude fotoreportage in het water dat neerstort met grote kracht. Op tweederde van de waterval is een flink plateau waar we gemakkelijk in het water kunnen. Echt onder de waterval staan gaat niet. Het lijkt daar erg diep uitgesleten.  Maar er zijn flink wat poelen waar het heerlijk verfrissend badderen is. Als ontbijt eten we ter plekke de pot olijven leeg die Thys Kruger ons gisteren cadeau heeft gedaan. Eigen kweek en eigen verwerking. Ook vinden we onder in de rugzak nog twee vergrijsde Rolo's die we ook naar binnen werken. Na een klein uur poedelen kleden we ons weer aan voor de terugtocht. Het wordt al aardig warm. Vandaag zal het 41 graden worden volgens het weerbericht. Het is inmiddels half elf en we moeten nog een uur terug lopen. Beneden doet mijn knie behoorlijk zeer en dat zal verder de dag zo blijven totdat Tracy na een healingssessie haar wonderbaarlijk handen erom legt.

Tracy ontmoeten we op de weg naar beneden. Ze loopt met haar drie honden en twee kinderen, waarbij de baby van 9 maanden gewoon in haar armen hangt, ons tegemoet. Ze heeft met kinderen en dieren een verfrissend bezoek aan de rivier gebracht.
Djiezus, wat een rollen
en die witte billen.
Ze is 'Specialised Kinesiologist and Neuro trainer' hadden we in een flyer bij de receptie gelezen. En wij zijn deze reis op zoek naar nieuwe ervaringen en dit lijkt ons er ook een. Whatever it maybe. We hebben er geen voorstelling bij. Misschien een massage? Wij weten het niet.

We gaan een zak hout kopen voor onze laatste braai, maar in plaats dat we dat in Clanwilliam doen, zoals Paulien ons dat aanraadt, halen we het gewoon bij de receptie van ons verblijf. Daar komen we Mark Botha tegen, die kennelijk net van zijn vrouw op zijn donder heeft gehad want hij is erg chagrijnig en vraagt bozig wat wij komen doen. 'Een zak hout kopen' zeggen wij timide onder de indruk van zijn slavendrijversstem. 'Dat is goed' zegt hij absoluut niet vriendelijker. Wij wilden ook nog een pot van die olijven kopen maar dat durven we nu helemaal niet te vragen.

We hebben vlak tegenover het huis ook een begraafplaatsje gezien met diverse stenen. Daar ligt de familie Smit, broers, vaders, moeders. Wij schatten dat Marks vrouw zo heet. Van hem en zijn vrouw staat beschreven dat ze in de Cederberge geboren en getogen zijn. Thys en Karin Kruger, de andere partners, zijn afkomstig uit Kaapstad. Ook zijn er graven waar geen officiële steen opligt. Meer een stapel stenen van het lokale type. Wij denken dat er medewerkers liggen, meest zwarte Afrikanen die hun leven op de boerderij gediend hebben en die ook hier hun laatste rustplaats hebben gevonden. Naast hun meesters.

De middag brengen we in alle rust lezend door. Iets anders is ondoenlijk. Het is te heet maar het huis en de porch zijn aangenaam koel. We hoeven de airco, die bij ons huisje hoort, niet te gebruiken. We lezen allebei tegelijk 'Wij geluksvogels' van Amy Bloom, een leuk en intrigerend boek. Ik krijg het uit en begin aan 'Wij zullen niet te pletter slaan'  van Nina Polak. Tegelijk hetzelfde boek lezen is een van de voordelen van de e-reader.

Om 4 uur is de afspraak met Tracy en zenuwachtig en vol verwachting gaan we er heen. Ik moet maar eerst vindt Nyn. De honden begroeten ons. Er zijn maar weinig honden in Zuid Afrika en ja.... honden vinden wij leuk.

Ik moet de flipflops uitdoen en op een massagetafel gaan liggen. Ik vertel van mijn slijtageproblemen met mijn knieën en de gevolgen daarvan voor mijn enkels. Ze doet een soort van metingen en heeft het over meridianen. Ze meet door haar vingers op punten te leggen en die van haar andere hand weer op andere punten. Het zijn allemaal enigszins geheimzinnige handelingen. Op een gegeven moment moet ik mij omdraaien op mijn buik en doet ze hetzelfde met de achterkant en buigt ze mijn voeten en knieen. Dan moet ik weer op mijn rug liggen. Ze houdt haar vingers 'met name aan de pols' en slaat in mijn zij, duwt op mijn voorhoofd en ik moet mijn handen in bepaalde houdingen houden, hoog of juist laag. Mijn tong uitsteken rechts zowel als links en met mijn ogen linksboven of juist rechtsonder kijken. Ze strijkt langs mijn benen. En ze constateert een 'grote boosheid' in mij en 'darmproblemen'. Voor het laatste raadt ze mij nummer 7 aan. Ik moet dat halen bij de apotheek in Clanwilliam. Iets met Kali en Sulphaat. Ik vind het niet allemaal verhelderend maar wel prettig en hou aan de behandeling een heel goed gevoel over. Ik voel me zelfs blij ondanks dat ik totaal niet weet waar dat aan ligt. Behalve mijn knie, die voelt veel naarder dan aan het begin.
Hier is Tracy bezig met Nynke, die 'feeling off-colour' was
Tot ze haar handen erom legt en de pijn langzaam verdwijnt. 'A lot of heat' zegt ze tijdens dat proces. Maar de pijn is weg.  Het geheel heeft anderhalf uur geduurd. 250 Rand zijn  de kosten per persoon per healing. €17,50. Dat mag in ieder geval geen naam hebben.

Dan is Nyn aan de beurt. Ook zij kijkt verbaasd en is aangenaam verrast als ze na een uur klaar is. Het is duidelijk dat zij ook zeer onder de indruk is.
Ik heb me ondertussen vermaakt met lezen en het aaien van de honden en de poes. Ik mis mijn hondjes wel. Vooral het fysieke contact. Het is 7 uur als we weer bij het huisje komen. Beetje laat dus we steken direct het vuur aan voor de allerlaatste 'selfcatering' braai. We gaan nog braaien met mama Noks in Kaapstad maar dat wordt een Buy and Braai, zoals we ook in Johannesburg hadden met Mpo.

We praten na over de sessie met Tracy. Nynke vertelt dat Tracy in haar handen keek en had gezegd dat ze 'veel mensen met haar werk gelukkig had gemaakt'. Ze constateerde ook dat Nynke 'teveel zat en ook nog achter de computer en dat ze werk moest doen, waarbij ze meer buiten kwam'. Al dat zitten en de onvrede over het ontbreken van werk in de buitenlucht ging om haar heupen zitten. Daar is Nynke het, luid lachend, helemaal mee eens. We vonden het allebei niet alleen een vrolijke maar ook een bijzondere en verrijkende ervaring die we zeker niet hadden willen missen. Ook een die bij deze bijzondere vakantie past. Allebei vinden we dat we 'iets' met de opgedane kennis van vanmiddag moeten doen. Eerst nog even de vakantie afmaken. Vanavond weer sterrenkijken? Hadden we hier maar ligstoelen. Zo op de grond liggen vinden we toch wel eng. Met al dat ongedierte. Misschien op een dekentje? We zien wel. Sterren stralen tenslotte overal.

dinsdag 21 oktober 2014

Di. 21 oktober 2014. Op weg naar Cederberge.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'In het Westcoast park zijn de voetstappen van Eva gevonden, de oudste voetafdrukken van de mens, 117.000 jaar oud. Ook vele andere fossielen zijn er gevonden onder andere een tand van de Sabeltijger en vondsten van giraffes met een kortere nek. Onderweg naar Cederberge kun je een stop maken bij het Westcoast Fossil Park. Een andere stop is het strand van Paternoster, waar je een visje kunt eten.'

Gezellig en levendig Paternoster.
Als we vertrekken uit Westcoast National Park hebben we een machtig ontbijt met gebakken tomaten achter de kiezen en hoeft niemand bij ons aan te komen met het eten van een visje. We gaan voor de sightseeing wel naar Paternoster. Ondanks de verhalen of juist door diezelfde verhalen valt het ons tegen. Witte chalets tot op het strand met de luiken gesloten en er is nauwelijks iemand te zien. Het weer werkt ook nauwelijks mee. Het is grijs en bewolkt. We verlaten Paternoster dan ook snel op weg naar Vredenburg voor een tankbeurt.

We besluiten de lange weg langs de zee naar Cederberge te nemen in plaats van de N7, de snelweg van Kaapstad naar Namibië.  We bereiden ons voor op ernstig oponthoud en verrotte wegen. We drinken koffie onderweg bij een restaurant-hotel in Velderif dat aan een estuarium ligt, waar ook zoutpannen zijn. We kijken vanaf het terras uit over het estuarium en we zien veel vissers. Niet alleen menselijke maar ook visdieven die met groot enthousiasme het water inknallen en met een smakelijk visje weer boven komen. Ook heel veel flamingos en steltlopers allemaal op zoek naar een maaltje vis in het water.  Laura, onze serveerster van vandaag, men gaat hier vriendelijk tot zeer vriendelijk om met het personeel, vertelde dat het dit weekend een drukte van belang was geweest maar dan met menselijke vissers.

Die vriendelijkheid tegenover medewerkers in het algemeen is best bijzonder. Minimaal moet je vragen hoe het vandaag gaat en wissel je wetenswaardigheden uit over 'waar men wegkomt' en 'hoe de dag is'. Overigens, Laura komt uit Kaapstad en dat is toch een kleine 130 kilometer ver weg. De man gisteren in het infocentrum van het Westcoast National Park kwam helemaal uit Tsitsikamma, zo'n 500 kilometer reizen. Ja ze weten hier werk en privé goed te scheiden. Ook hij kon maar een keer per 3 maanden naar huis.
Prachtig stuwmeer. 'Onding voor de natuur' zegt Nyn.

Vanaf Velderif wordt het spannend. Hoe is de weg? Dirtroad of Tarroad? Het blijkt tarroad te zijn en we schieten lekker op. Toch is het nog altijd een uur of drie rijden maar in de meeste gevallen lukt het ons daar vijf uur van te maken. Ook nu lopen we vertraging op. We moeten (alweer) een estuarium oversteken en men blijkt de brug een upgrade te geven. Dat is nooit weg in Zuid Afrika want als dat nodig is, is het hier extra hard nodig en mag je blij zijn dat er nog geen ongelukken zijn gebeurd of de boel is ingestort. Wij schrikken ons rot want er stond niets aangegeven en dat zou betekenen een uur terugrijden en dan alsnog de snelweg nemen. Gelukkig heeft men even verderop gewoon een dammetje in het water gegooid en kunnen we voorzichtig oversteken. Aan de overkant probeert een man de vissen die hij heeft gevangen te verkopen maar we zijn te verrast om te reageren. Een vers visje op de barbecue had ons wel wat geleken. Hadden we geen zin in vis in Paternoster, de honger begint nu toch wel toe te slaan maar in dit godvergeten deel van het land is weinig te krijgen. We gaan van de weg af en doorkruisen dorpjes. Kerken zat, maar iets minder geestelijks lijkt moeilijk. We komen een Mexicaans ding tegen met cactussen en hacienda-uitingen en wij zijn altijd wel te porren voor een kom bonen, een tortilla of een empanada. Maar nee, de nieuwe eigenaaren komen pas volgende maand en dan gaat de keuken weer open. Ja, zolang kunnen wij niet wachten. Dus voort en voort. Bij Clanwilliam, wij hebben nog zo'n 30 kilometer te gaan, vinden we een farmstall. Een typisch Zuid Afrikaans verschijnsel.
Typisch Zuid Afrikaans. De Farmstall.
Een boerderij, een winkel met van alles maar vooral veel troep en een restaurant ineen. We hebben ze zelfs gehad met een complete dierentuin. Ook hier is dierlijk leven aanwezig en we zien hoe een schildpadmannetje kreunend en steunend bezig is zijn vrouwtje te bevruchten die dit alles kennelijk stoïcijns met half ingetrokken kop ondergaat. De kop van het mannetje strekt zich zover, dat wij het roze nekvlees zien, zo geliefd voor de soep.

Binnen gaat Nyn zich te buiten aan Bobotie en de aankopen van alweer zeepjes en armbanden. Ik doe het met een Bredie, dat is een lokale prut met rijst. Kost niks, altijd lekker. Ook bewonder ik weer de gietijzeren pannen die ze voor de zogenaamde 'Potjiekos' gebruiken. Pannen met drie poten, een hengsel en een deksel die ze vullen met een laag aardappelen, een laag groenten en een laag dood beest, van allerlei kunne.
Avonduitzicht vanaf de porch.
In het open vuur ermee en maar lekker slow laten cooken.

De laatste 25 kilometer zijn ook gelijk de meest indrukwekkende. Enorme steile rotsformaties waarvan je afvraagt waarom het niet in elkaar dondert, wisselen zich af met fraaie valleien. Steenpartijen en rotsmuren die lijken gestapeld te zijn door reuzen staan langs de weg en met tussen de schouders ingetrokken hoofd rijden wij er langs. Bang dat er ieder moment zo'n rotsblok op onze kanis kan donderen. Opgelucht bereiken wij de bestemming in een van die prachtige valleien. Een olijvenboerderij annex wijndruivenboerderij annex rooibostheeboerderij. Thys Kruger heet de man die ons verwelkomt. 'Zeg maar Tees' zegt hij. 'Ace met een T ervoor'.  Zijn vrouw heet Karin, maar die zien we niet en hij blijkt het bedrijf samen te doen met een vriendenstel met de achternaam Botha. Hoe Zuid Afrikaans wil je het hebben. Hij wijst ons de weg en geeft ons een potje olijven cadeau. Calamata's. Diepaarse olijven, oorspronkelijk uit Griekenland afkomstig.

De helaas alweer een-na-laatste Braai
Dan komen we bij een prachtig huisje. Porch met enorme open haard c.q. barbecue. Woonkamer (met airco) en twee slaapkamers en natuurlijk een douche. Het uitzicht is werkelijk weergaloos en de stilte om te snijden. Wat zal het hier vanavond een prachtige sterrenhemel zijn. Het is verweg van alles. Helemaal in het niets. De stilte wordt slechts verstoord door af en toe een luid schreeuwende Hadida ibis. Een vogel die we hebben leren haten in Zuid Afrika. De enige.

maandag 20 oktober 2014

Ma. 20 oktober 2014. Alles over de San People maar dan.........?

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Een heerlijk chaletje om ook eens een dagje aan wat 'aan te rommelen' en een boek te lezen. Of te wandelen, vogels te spotten bij het meer. Of rij naar de kust en ga op een partij rotsen zitten. Wachten of je walvissen ziet, of zeehonden.

De Ochtendselfie
Inderdaad besluiten we een dagje 'wat aan te rommelen' en dus wordt ik om 6:45 uur wakker en zet ik koffie en breng ik een kopje thee op bed bij Nynke. In pyjama zit ik op het zitje voor het geweldige huisje.
Want een geweldig huisje is het. Gebouwd van zandzakken. Zand is een erg lokaal produkt waar Nynke gisteren tot haar spijt en tot de spijt van haar knieën,  rug en voeten achter is gekomen. Zandzakken werden bedekt met gaas en dat weer dichtgesmeerd met de lokaal ook dichtbij verkrijgbare rode aarde verwerkt tot leem. Het geeft perfecte isolatie en vormt een stevig geheel. Deze bouwwijze is ook voor de vloer gebruikt. Het huisje blijft zelfs bij 35 graden heerlijk koel. Ook de gordijnen zorgen daarvoor. Schijnt de zon door het raam hang je het gordijntje ervoor. Een een voudige stevige lap met twee oogjes die je aan de daartoe aangebrachte haakje kan ophangen. Supereenvoudig en effectief. Een open haard voor de eventuele warmte binnen want het kan hier aan de westkust behoorlijk koud waaien. Twee slaapkamertjes, wel wat klein. Een badkamer en een zeer ruime woonkamer met open keuken geven je nooit het idee opgesloten te zitten. Grote ramen aan de zuidzijde voor het koele licht want de zon staat hier gezellig in het noorden, wat desastreus werkt op het richtingsgevoel van Nyn. Mij doet het niets want ik heb geen richtingsgevoel. De story of my live.

Spetterend weavers. Klaar met het nest. In de spa?
Na het genot van pyjama gevoel aan ons zitje buiten maak ik een ontbijt met de restanten van een losbandig leven. Restanten kaas en worst van de BBQ van gisteren met ui en ei en het brood wat ik gisteren ook nog gebakken heb. Geroosterd ook heel lekker. We zijn natuurlijk een beetje aan het opmaken want het selfcatering gedeelte loopt een beetje op zijn eind.

Wij besluiten het San-themapark te bezoeken en gaan op weg naar Yzerfontein een plaats aan de kust. Als we daar aankomen is er nergens een aanwijzing en komen we terecht in een soort Zandvoort met allemaal nieuwbouw. Ondanks dat er allemaal vrije bouwplaatsen te koop staan zien we toch af van aankoop. We vinden het te nieuw en te wit en volgens mij is het net als Zandvoort in de winter onleefbaar.
Bij de lokale Spar, een zeer belangrijke supermarktketen hier in Zuid Afrika kopen we eten voor vanavond en Douwe Egberts oploskoffie. Het wordt pasta met champignons en kaassaus. We hebben nog een restant kaas.
We komen terecht voor de lunch bij Whale Tale, en bakkerij annex coffeeshop met uitzicht op zee. Het is er rustig en er komen ook weinig auto's langs. Het meisje dat ons bedient is een vrolijk kind en we kijken vogels die langskomen. Een ouder sunbird, een soort kolibri, met drie jongen. Een kraai die een roofvogel aanvalt en tweemaal een vlucht Jan van Genten. Vogels kijken dus zoals Paulien al voor vandaag had voorgesteld. Ja wij luisteren goed. Ook na een zorgvuldige zoektocht op Google kunnen we het Sanpark niet vinden. Helaas. We vertoeven nog wat aan de kust en omdat we 's morgens in het voorbij gaan in een privaat wildpark giraffes hebben gezien vanaf de weg gaan we daar ook nog een bezoekje brengen. Helaas is de tour van twee uur al vertrokken en kunnen we alleen de leeuwen en cheetah voedering om 4 uur nog zien. Om 4 uur brengt een gids op een van te voren vastgestelde plaats een paar kippen voor de leeuwen en de cheeta's en omdat ze dit dagelijks doen kun je ze zien. Dat kan in de Beekse Bergen ook. Daar hoef je niet voor naar Afrika. We gaan gewoon gezellig naar ons knusse huisje.
Het Evenaarjurkje. Nou ja jurkje?

Het is er heel rustig. We vullen de flessen met water met daarin de meegebrachte suiker voor de Sunbirds en installeren ons bij het zwembad. Het weer is net als gisteren zo heerlijk dat Nynke haar evenaarjurkje aantrekt, het jurkje dat ik voor haar heb aangeschaft toen wij met de KLM haar eerste evenaarpassage vierden. Ze poseert sexy met het jurkje in diverse standen. Ik maak hitsig foto's.

De rust die we hadden is niet van lange duur. Een grote zwarte familie beladen met koelboxen en allerlei waren gaat in de gemeenschappelijke braairuimte een feestje bouwen en ook andere mensen blijken van een voordeelaanbod 3 betalen, 5 halen weekend uitgesloten gebruik te maken. Wij blijven vogels kijken en kijken naar soms wel 8 weavers die in ons vogelbadje rondspetteren. Het is een vrolijk gezicht. Bij het zwembad maakt een aantal jonge meiden veel plezier met heel veel gelach. Er hangt een vrolijke sfeer. Ook jongens sluiten zich aan en niemand trekt zich wat aan van het alkohoholverbod dat geldt in de openbare ruimte van het park met name van het zwembad.

Ik ga zo maar beginnen aan het eten. De spaghetti en het ovengerecht. Ja de keuken is goed  bedeeld in dit fantastische huisje.
Superhuisje in Duinepos in West Coast National Park