Ma. 13 oktober 2014. Van Stokstaartjes, struisvogeleconomie en veren voor onze 'deftige' lamp

In haar beschrijving zegt Paulien:

'Vandaag gaan jullie op stokstaartjesexpeditie. Daarnaast kun je op struisvogels rijden. Ook kun je grotten bezoeken en er is een gamepark met wilde dieren'

Stokstaartjesfamilie voor het ontbijt.

Plots flitsen ze uit de grond. Op slechts vier meter afstand. Eerst een dan volgen er snel meer. Als er zeven rechtop staan met hun snuitjes in de lucht, verschijnen er ook twee jonkies. Het is een schattig gezicht en ondanks dat we weten wat ons te wachten staat zijn we allemaal ontroerd. De natuurbeleving is enorm. Totaal niet schuw staan de stokstaartjes rechtop en kijken als het ware langs ons heen, terwijl je weet dat niets hen ontgaat. Wij maken foto's van de stokstaartjes.  De gids maakt foto's van ons met op de voorgrond de diertjes. Vrijelijk loopt hij rond hen heen.

En nu ontbijten met mam. Lekker miliped.

Zes maanden zo vertelt de gids zijn hij en zijn compagnon bezig geweest om deze stokstaartjesfamilie gewend te maken aan pratende mensen. Wij zitten allemaal op een stoel die de gids voor ons heeft neergezet. 'Praten is geen probleem zegt hij maar plotselinge bewegingen doet ze schrikken'. Zelf praat hij duidelijk en op harde toon. Zes maanden van er zijn en veel praten, zelfs boeken voorlezen zodat deze familie totaal gewend is aan de aanwezigheid van mensen en het geluid. Wij betekenen geen gevaar meer voor hen. Wij zijn ook geen voordeel. Wij voeren ze niet en feitelijk zijn wij een soort kletsende struiken. Niets om bang van te zijn. Zelfs het oudste stokstaartje van deze familie kan zich niet meer herinneren dat onze gids er niet was. Vrijwel dagelijks maar niet langer dan een uur of anderhalf om het natuurlijke gedrag niet te verstoren. 

We zijn met een man of twintig en het is half zes in de ochtend. We zijn van een verzamelpunt uit naar deze plek gereden. Hebben de auto's neergezet, hebben koffie en koek en een stoel gekregen en hebben ongeveer 100 meter gelopen om dit fenomeen mee te maken. Het is werkelijk ongelofelijk en met veel liefde vertelt onze gids luid en hardop over zijn grote liefde, de groep stokstaartjes die hij nu al 4 jaar volgt. Elke avond gaat hij kijken waar ze verblijven en elke morgen gedurende het hele zomerseizoen is hij er met groepen toeristen om deze ervaring te delen.

Na een tijdje hun omgeving in zich op genomen te hebben gaan de stokstaartjes op voedseljacht. Insekten, vogeltjes, eieren, alles wat maar in hun bekjes past wordt gegeten. De kleintjes hollen mee en dollen met elkaar. Rollebollend over de grond. We volgen hen en ze blijven in zicht. Het is werkelijk ontroerend niet in het minst door de betrokkenheid van de gids.

Terug naar ons huisje kleden we ons om. Het belooft een warme dag te worden en juichend trekken we de korte broeken en mouwloze t-shirts uit de koffer waar ze nu al twee weken liggen te verkommeren. Op naar het ontbijt maar wel weer eerst alle kuilen en stekelbossies proberen te vermijden. De auto, eerst prachtig zilvergrijs begint een zandkleurige uitstraling te krijgen, the queen of the desert. 

Blije en enthousiaste struis.

Na het ontbijt richting Oudtshoorn voor de was, het museum, bier en struisvogelsafari. The Laundry Ladies nemen tot ons genoegen en voor een bijzonder lage prijs het op zich om onze was weer schoon en fris te maken. Aan het eind van de middag kunnen we het weer ophalen. Heerlijk. 

Het museum zit in een voormalige Boys Highschool. Een prachtig gebouw met bijzondere klokkentoren. Maar eerst koopt Nynke bij de lokale toeristenval twee struisveren stoffers die zij gaat in zetten in haar Rode Hoeden activiteiten. Het museum vertelt over de bijzondere rol van dit dier in de Oudtshoorner gemeenschap en vertelt ook over de op- en ondergang van de struisvogelveren handel en de rijkdom die het bracht Het heeft in ieder geval een aantal prachtige huizen en gebouwen opgeleverd. En heel wat rijke families.

Daarnaast heeft het museum een gevarieerde collectie 'oude winkels'. Een apotheek, een dames- en heren modezaak, een fietsenwinkel. De winkels zijn in het museum geplaatst met gevel en al. Ook is er de synagoge van Oudtshoorn en is er een tentoonstelling over Poolse vluchtelingen. Er zijn ook een aantal stijlkamers. Het is best wel een rommeltje maar wel een leuk rommeltje. 

Bij het museum hoort ook nog een huis van een van de puissant rijke struisvogelboeren. Prachtig ingericht en nog helemaal originaal zoals het in 1909 is ingericht.

Zo, het culturele gedeelte is achter de rug. Even shoppen en naar onze township. Nyn had vrijdag een afwijzende mail op een sollicitatie gekregen waarop ze moest reageren. Na twee dagen 'verwerken' kon dat nu mooi even. Lunchen met Bobotie, het nationale Zuid Afrikaanse gerecht. 

We zagen op een eilandje in het meer voor ons ook nog een visarendpaartje. Een fijne natuurbeleving. 

Maar het werd tijd voor de jacht. Niet op de visarend maar op de struisvogelveren voor de nesten boven onze tafel in Buitenpost. De twee lampen die daar hangen zijn getooid met struisvogelveren die er na 25 jaar ellendig aan toe waren. We hadden in China weliswaar nieuwe gekocht maar die waren niet geweldig en tenslotte waren we in struisvogelland. Dus niets was makkelijker dan hier te gaan zoeken. Je vindt hier struisvogelveren in allerlei kleuren. Groene, blauwe, rode, paarse, gele, oranje noem maar op. Een struisvogel heeft veel veren maar verreweg de meeste zijn zwart of bruinig grijs en die kun je niet verven. De enige veren die je kan verven zijn witte veren en die zijn er alleen bij het mannetje en ook in beperkte mate en ja wij moeten voor onze lamp dus witte veren. Die zijn dus zeldzaam. En gewild, dus duur. Niet te krijgen? Daar leek het wel op. 

Dan loop je op eieren.

We hadden ons aangemeld voor een struisvogelsafari bij de buren. Want dan kregen we korting. Tijdens de safari langs eieren, broedmachines, andere loopvogels en de verschillende typen struisvogel hebben we al vier witte veren kunnen scoren. We wilden er vijftig. Dus Nyn vraagt wat rond in de winkel. Niet voorradig. Wel 53.000 op verschillende wijze bewerkte eieren omgevormd tot lamp, schaaltje, kunstzinnig voorwerp maar geen witte veren. Wij kwamen in contact met de inkoopmanager, die vanwege ons verzonnen romantische verhaal wel behulpzaam wilde zijn. Zij gaf ons het adres van Adele van de verengroothandel die wegsmolt bij ons verhaal. Wij hadden 25 jaar geleden bij ons huwelijk de lamp gekregen die met struisvogelveren was getooid. Nu 25 jaar later en opnieuw op huwelijksreis in de town van de struisvogelveren waren wij op zoek naar nieuwe,  want na 25 jaar waren onze veren bijkans vergaan. Half vrouwelijk Zuid Afrika liet zich meeslepen door dit verhaal. Voor 900 Rand kregen wij 50 wulpse veren. Heel blij waren wij. 's Morgens hadden wij in het museum nog gelezen dat als je goed wilde liegen niet de waarheid moest omdraaien maar slechts een beetje scheef moest houden. Het was een goede les geweest.  Na dit overweldigende succes was het natuurlijk weer tijd voor het dagelijkse borreluur. Maar eerst tanken. Samen met het bezoeken van de ATM's om geld te scoren is dit toch de rode draad van onze vakantie. Een braai hoort ook bij die elementen die een dergelijke waardevolle dag afsluiten.