Za. 11 oktober 2014. We wanted to meet local people. Potverdrie, wat hebben wij local people gemiet.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag een dagje in het kader van Go Local met brother Zebulon naar Judahsquare en lunch bij Elmarie Jonas in een township'

Brother Zebulon in vol gidsenornaat met staart.

Zeker 1 meter 30 lang is de rastavlecht van brother Zebulon. Sinds 1992 toen hij lid werd van de Rastafari gemeenschap heeft hij zijn haar niet meer geknipt en zo het eruit ziet ook niet meer gewassen. Het is een enorme vervilte vlecht geworden. Hij zelf is klein, misschien 1 meter 60 dus de vlecht hangt tot halfweg zijn kuiten. We staan op Judahsquare in de township Nekkies en bezoeken met hem de Rastafarikapel. Hij is gekleed in een officieel Rastafari gidsenkostuum met veel rastakleuren rood, geel en groen. Hij ziet er schitterend uit. Om in de kapel te mogen heeft Nynke zijn sjaal geleend om haar haar te bedekken. Vrouwen mogen niet binnen met ongedekt haaf. Overal het portret van Haile Selassie, de voormalige keizer van Ethiopië. Maar kennelijk ook de keizer van de Rastafari geloofsgemeenschap. Overal staan drums in de ruimte waar ze dansen en chanten elke morgen om 'de dag te ontsluiten'. Ze beschikken over een aantal huizen in Nekkies waar het schoon is en zeer rustig, heel bijzonder voor een township.

De Rastafarikapel met veel Haile Selassi.

Iedereen groet elkaar als Rastafari met de linkervuist tegen elkaar en daarna met dezelfde vuist naar het hart. Overal zijn schilderingen. Van Rastafari grootheden, de Leeuw van Judah en de Ganjafarmer. We hebben deze officiële rastagids opgepikt bij de lokale VVV, waar we met hem hebben afgesproken na het ontbijt op de Manor dat met dezelfde grandeur geserveerd werd als het diner van gisteren. Tijdens het vertrek van de Manor waren er nog problemen met de grote poort. Deze ging niet open en we konden het terrein dus niet verlaten.

Samen met ons rijdt hij van de VVV naar Judahsquare waar onze rondtocht door deze Rastafarigemeenschap begint. De Frinini's go Rastafari. Het valt op dat hij regelmatig op zijn horloge kijkt, toch neemt hij de tijd maar het is duidelijk dat er andere belangrijke dingen op hem wachten. Hij zou ons naar Ltee's Traditional Community Restaurant brengen  waar we zullen lunchen, maar we denken dat we hetzelf wel kunnen vinden als we hem in het centrum van Knysna hebben afgezet. We hebben een adres en we hebben een telefoonnummer. En we hebben de TomTom.

Het adres kent de TomTom niet. In de township komt hij niet verder dan de ingang en achter het telefoonnummer roept een mevrouw herhaaldelijk dat we verkeerd verbonden zijn. We controleren het nummer op het internet. Het lijkt toch te kloppen. Toch blijft de mevrouw erachter stug volhouden  dat we verkeerd verbonden zijn.

Elmarie, Patrick, kinderen en kleinkind

Dan begint onze echte zoektocht. Rondrijden in een township blijft toch wel wat vervreemdend. We voelen ons erg wit terwijl het verder zwart van de mensen ziet. We beginnen rond te vragen, althans laf als ik ben stuur ik Nynke erop uit. We worden her en der gestuurd, we komen overal en we blijven vragen. Iedereen wil ons graag helpen en is heel aardig maar niemand kan ons uitsluitsel geven. Uiteindelijk rest ons niets anders dan brother Zebulon te bellen en hem te vragen ons toch maar af te leveren. We pikken hem weer op in Knysna bij de VVV en dan zijn we vlot waar we wezen moeten.
Het is een huiskamerrestaurant waar je alleen op afspraak, zoals wij, terecht kunt. De begroeting is allerhartelijkst en ook Elmarie, zoals de uitbaatster heet, vroeg zich al af waar we bleven. Patrick haar man is er ook bij. Hij doet voor het eerst mee met de maaltijd, anders is hij altijd aan het werk, en is erg zenuwachtig. We zitten in een typisch zelfgebouwd townshiphuisje dat elk moment uit elkaar lijkt te vallen. Met blik en hout van buiten en met lappen en karton van binnen. Er is een ruime keuken en een kleine woonkamer met in het midden een tafel voor vier en langs de kant wat banken. Er staat een kast, een televisie, een stereotoren en een droogautomaat. Ze hebben een soort van veranda met uitzicht in de verre verte op de lagune van Knysna. Het is lekker fris in huis.

Elmarie heeft vier kinderen. Twee oudere dochters waarvan er al een werkt en de andere studeert. En twee jongens die nog gewoon naar school gaan. Ze heeft ongeveer driekwart jaar een ander telefoonnummer gekregen en dat niet doorgegeven, dus zowel de organisatie waar wij mee reizen als de website hadden nog haar oude nummer. Ze schrok ervan omdat ze zich dat helemaal niet gerealiseerd had.
Elmarie is drie jaar geleden met haar betaalde baan bij Pick and Pay gestopt om met dit initiatief te beginnen. Het loopt nog niet heel geweldig wat ook wel een beetje logisch is met het verkeerde telefoonnummer en de website maar ze krijgt toch regelmatig grotere en kleinere groepen op bezoek. Het is een bijzondere vrouw

We krijgen een voorgerecht waarvan de naam ons inmiddels ontschoten is en kip als hoofdgerecht met spinazie en butternutpuree. Dat is een stevige pompoenmoes. Als toetje krijgen we taart met vanillevla. Het is lekker en goed bereid.
'If you want to go local go then there. More local you cannot get.' Alleen de hilarische zoektocht al en de confrontatie met de overigens onterechte angsten.

Oesters openen met Alex de kapitein. 

In stijl sluiten we de dag af met een Sunsettoer per boot over de lagune van Knysna.Een anderhalf uur durende trip met 10 andere mensen, waarvan vier honeymooners, gelardeerd met lokale oester en wijn. Lekker decadent na al dat lokale gedoe. Van vier oesters kun je niet leven, dus eet Nyn nog een portie garnalen en ik een portie spareribs op Quai Four. Nu zitten we in onze Manor op de veranda uit te buiken. Jeeh, wat een dag.