Wo. 15 oktober 2014. Ontbijten, walvissen op terrassen en weer gezellige ontmoetingen.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'De stad Harmanus, eens een vissersdorpje heeft de naam de beste plaats te zijn om van walvissen te genieten vanaf het vasteland. Maar je kunt natuurlijk ook meegaan met een 'walvissafari'.

Drietons baby capriolen

Met een grote klap en opspattend water dondert de babywalvis spelend in het water. Zijn moeder toont haar zes meter brede staart en wij zitten gezellig met Gloria en Peter uit Kaapstad op het terras. Ik aan de whisky en Nyn gewoontegetrouw aan de witte wijn. We hebben het heel gezellig met elkaar en we rusten uit van weer zo'n grootse dag op onze reis door Zuid Afrika. Beide uit Kaapstad, geboren en getogen. Zij heeft ook nog een Nederlands paspoort en hij gelooft in reïncarnatie.  Waar wij toch ook de ontmoetingen vandaan halen mag Joost weten maar bijzonder zijn ze elke keer. Het is inmiddels 6 uur en de werking van de alcohol is al duidelijk merkbaar maar de sfeer wordt er niet slechter van. Nu springt ook moederwalvis hoog uit het water. Ook op andere plekken in de baai beginnen de walvissen zich te roeren. Kijk daar spat er nog een op het water. Mensen die langslopen blijven staan. Van de terassen klinken de nodige ohs en ahs.

Het zijn er meer en ze doen meer dan de walvissen die we vanmiddag vanaf de dure boottrip, de Indische Oceaan op, zagen. Toen hadden we een moeke en een baby. Ook toen maakte de baby leuke capriolen. De baby met zijn drie ton gewicht toch een aardig monster. We zitten op een blauwe boot allemaal met een oranje zwemvest aan. En voortdurend schreeuwde de gids als een afrikaanse tovenaar. 'Whaly, whaly we love you mama! Your baby is playing! Please dance for us, whaly, whaly. You make us very happy mama and your baby too. Go whaly, whaly we really love you'. En vaak lijkt het te werken. Als hij roept: 'Whaly, whaly jump. One, two three!" En best meer dan gemiddeld vaak springt het walvisjong dan boven en maakt een vette splash op het water.

De Frinini's op walvissafari

Maar eerst even terug. In Montagu waar we vannacht waren krijgen we het lekkerste ontbijt van heel Zuid Afrika. Niet de worstjes, niet de eieren, natuurlijk wel de bacon en de toast maar ook een prachtig opgemaakte yoghurt vruchtengerecht met aardbeien, bananen, kiwi's,  papayas opgemaakt als een schitterende bloem. Het is geweldig als we bij de open tuindeuren van het ontbijt genieten.

Dan weer, na het hartelijke afscheid, voort en voort. Er is een duidelijk verschil tussen de particuliere en de professionele slaapplaatsen die we hebben. Geef mij maar de particuliere. Meer blijheid en directe vreugde om onze komst. Meer direct belang. Gevoeliger voor complimenten dan voor fooien.

Ons wacht de R60 en de weg naar Harmanus. The whalingspot. Maar eerst nog even een rondrit in Montagu, met name naar het Jouberthuis, want Rita woont in de Joubertstraat. Een vriendelijke dame staat ons te woord en geeft uitleg.

Het huis, de medicinale kruidentuin, het kinderspeelgoed en de vrije opstelling alsof de werkelijke bewoners even weg lijken om boodschappen te doen geeft een goed inzicht in de moeilijke afgesloten omstandigheden waar de eerste bewoners, waaronder de 22 jarige Joubert moeten hebben geleefd. Verstoken van alles en alles minimaal een wekenlange tocht per ossenwagen weg. Jezelf helpen krijgt dan een heel diepe betekenis. Vandaar ook die op plantenkennis van Koi en San, de vroegere bewoners van Zuid Afrika, gebaseerde kruidentuin. De dokter was ver, hun medicijnman dichtbij.

Verkoop van medicinale kruiden.

We hebben niet lang te reizen door steeds vruchtbaarder land met steeds grotere boerderijen. Als we in Harmanus aankomen stelt de B&B teleur. Niks ontmoeting maar hier is de sleutel omen daar is morgen het ontbijt. Gelukkig blijven we maar een nacht.

Lunchen doen we met een salade bij restaurant Voorskoten. Genoemd naar het eerste schip waar Hugenoten mee aankwamen op de Kaap. De Duitse eigenaresse heeft het pas sinds juni en heeft besloten de naam te handhaven. We krijgen een heerlijke salade, wat kunnen ze dat toch goed, maar kunnen er moeilijk van genieten want de boot wacht. De boot naar de walvissen. Als we bij de kade aankomen blijkt dat we ons niet zo hadden hoeven haasten, want de boot is nog niet eens terug. Ruim een half uur na de afgesproken vertrektijd kiest hij pas het ruime sop en na nog een half uur zien we een moederwalvis en haar kalf. De hele boot begint als een gek foto's te schieten. Alleen Nynke doet dat niet en zij geniet van de sprongen van het kalf. Ook moeder volgt even later.

Als we terug komen vinden we het terras waar Gloria en Peter even later aanschuiven.

Lunchen en dineren in hetzelfde restaurant? Saai toch!

Dineren doen we veel drank later weer in restaurant Voorskoten. Daar treffen we Manfred en Christien. Twee Duitsers op leeftijd, die zeer onlangs naar Zuid Afrika in een dolle bui zijn verhuisd. Hij dik en beslist, zij dun en vinnig kibbelen met elkaar zoals ook wij dat kunnen. Het wordt een genoegelijke avond. Als we allemaal zat hebben van drank en eten nemen we afscheid. Tot nooit weer ziens. Daar komt het toch op neer.