Vr. 24 oktober 2014. Projectendag tot huilens toe.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag gaan jullie met Brian een aantal projecten bezoeken. Zo brengen jullie een bezoek aan Mama Rosie die een groot aantal kinderen dagelijks te eten geeft, 's morgens, 's middags en 's avonds, ook bezoeken jullie een daycarecentre'

Als we worden toegezongen door de dertig kleintjes van Little Angelswordt het mij best te kwaad. Niet alleen omdat het zo schattig is, maar ook omdat ondanks de treurigheid er zo'n blijheid en vrolijkheid uitspreekt. De kinderen worden opgevangen in een townshiphuis. Woonkamer 16 vierkante meter en twee slaapkamers en een keuken. De twee slaapkamers zijn bij elkaar getrokken en dienen overdag als dagverblijf en 's avonds gewoon als slaapkamer. De kinderen krijgen alle maaltijden hier, zodat de mama's daar geen zorgen over hoeven te hebben. De kosten per kind per maand zijn 300 Rand. Dat is €21 en daarvoor moeten de moeders zelfs nog regelmatig een een betalingsregeling treffen omdat ze het niet hebben.

Daarna gingen we naar de grootste zwarte township van Cape Town. In de Apartheidspolitiek werd ook de gekleurde Zuid Afrikanen opgezet tegen de zwarte. Dit werd gedaan door de kleurlingen betere huizen te geven in de townships dan de zwarte bewoners en ze aparte townships te geven met het idee dat ze beter met elkaar bezig konden zijn dan samen tegen de witte bewoners. Met dat idee werden de eenkamerwoningen voor de zwarte bewoners gewoon op de grond gebouwd en kregen de kleurlingen vloeren, een slaapkamer en warm water. Deze politiek is altijd blijven bestaan zolang de Apartheid duurde. Nu heb je meer voordelen als je zwart bent.

Mama Rosie en sommige van de door haar gevoede kinderen.

Wij waren op weg naar Mama Rosie. Mama Rosie verzorgt de maaltijden van tenminste 180 kinderen al gedurende 24 jaar voor 7 dagen per week. Nooit vrij, nooit niet. Haar verhaal was heel emotioneel, ze is begonnen als 21 jarige met wat eerst een soepkeuken was. Zelf werd ze als 14 jarige voor het eerst zwanger en als 15 jarige voor de tweede keer. Ondanks dat wist ze als meisje in ieder geval de school af te maken. Het is een heel aardige vrouw met een scherp inzicht in de sociale verhoudingen in haar gemeenschap. Naast de kinderen voedt ze ook volwassenen maar die krijgen dat niet gratis. Zij moeten 1 of 2 Rand betalen, dat is 7 of 14 cent. Als ze soms alleen maar 50 cent hebben krijgen ze ook een maaltijd maar in ieder geval moet er altijd betaald worden desnoods met hulp bij de bereiding. Ze weet in totaal ongeveer € 500 aan donaties per maand te genereren dankzij contacten zoals wij en door ondersteuning van bijvoorbeeld de organisatie van Brian onze gids en van Footprint Travel, onze reisorganisatie. Dat doet Paulien met alle projecten en dat is onze voornaamste reden om gebruik te maken van haar diensten. We vinden dat een geweldig idee.

Geweldig koorproject. Wat een spirit!

Er zijn genoeg projecten om te bezoeken en zo komen we in dezelfde wijk bij een jong stel dat zich met name richt op jongens in eenoudergezinnen, want eenoudergezinnen zijn er te over in de townships. Meisje zwanger, vader weg. Dat is eerder regel dan uitzondering. Dergelijke jongens hebben nauwelijks een positief mannelijk rolmodel en daar probeert dit stel iets mee te doen. Er is in 1997 een koor door hen opgericht. Een koor van oudere jongens. Een zeer succesvol koor inmiddels met optredens in Zwitserland en Zweden maar ook veel commercieel werk in eigen land. Oudere jongens mochten met dit koor meedoen als ze bereid waren een jongere in de coming of age leeftijd als rolmodel te begeleiden. Dat is een groot succes geworden zodat er inmiddels een aantal van deze koren zijn, er CD's worden uitgebracht en verkocht en met de optredens kunnen huiswerkklassen en alweer een daycarecenter, zeg maar crèche worden geëxploiteerd want daar is voortdurend behoefte aan. Townships zijn vrijwel altijd ver van het werk verwijderd en families en gezinnen zijn meestal veel tijd, maar ook geld kwijt aan vervoer naar werk en school. Ook de zoon van mama Noks gaat om kwart voor zeven van huis om op school te zijn om half negen.

Frits in gesprek met Anastasia. Zij doet dingen met muziek.

Als laatste project bezoeken wij het project van Brian en zijn vrouw. Brian is, alhoewel wij dat nooit van hem zouden zeggen net als zijn vrouw,coloured. Zijn grootmoeder was blank en zijn grootvader kwam uit India. Zelf is hij als zevende geboren in een eenoudergezin en had dus als kind geen enkele kans om een opleiding te doen. Ook zijn vrouw komt uit een exact gelijke situatie. Beide hebben pas kunnen studeren toen Mandela een einde had gemaakt aan de Apartheid. Ook Brian is in een shack geboren. En is uiteindelijk op zijn veertigste afgestudeerd. Al jaren nemen ze kinderen op in hun gezin met een dochter om ze een kans te geven om in alle rust te studeren en aan hun toekomst te werken en inmidels hebben ze een pleegzoon op de universiteit.  Twee jaar geleden is zijn vrouw, die als leraar werkt op een Highschool, voorgedragen voor de titel leraar van het jaar van Zuid Afrika. Door het committee dat deze landelijke wedstrijd organiseerde is zij als 'teacher of the year' aangewezen. Deze wedstrijd betrof de sociale impact op het leven van de studenten en er was een prijs van 40.000 Rand aan verbonden. Samen met particuliere donaties van 32.000 Rand die via fundraising werden opgebracht kon er een aanbetaling worden gedaan op een huis, twee huizen verderop waar ze zelf wonen. Nu wonen in dit huis 9 kinderen, die altijd in shacks hebben gewoond en nooit een rustige omgeving hebben gekend of een rustig leven en krijgen de gelegenheid om iets goeds van hun leven te maken. Voorwaarde is dat zij zich volop op de studie werpen en beschikbaar zijn voor activiteiten met kinderen die niet deze kans geboden krijgen. Deze 7 meisjes en 2 jongens hebben zich van timide en gepeste kinderen ontwikkeld tot zelfbewuste en uiterst succesvolle studenten ontwikkeld die allemaal tot de beste van hun klas behoren, enkele zijn zelfs de beste van  hun jaargroep. Onder het motto 'Dare to stand out', hetgeen ze middels een button op hun schooluniform moeten uitdragen zijn ze uitgegroeid tot een elkaar ondersteunende en sterke schoolgroep. Zelfs zijn ze, als er zich een sponsor voor hen aandient, verplicht een blazer te dragen over hun uniform, hetgeen alleen de studjes op hun school deden. Nu zien ze dat steeds meer studenten op hun school zich in blazer vertonen en zorgen hun persoonlijke successen ervoor dat er steeds meer scholieren  jaloers op hen zijn en ook een  blazer gaan dragen als teken van hun kwaliteit. Sommigen van de meisjes waren misbruikt in hun jeugd en droegen naar school liever de grijze broek die ook jongens hebben. Nu dragen ze allemaal weer vol trots de blauwe rok die onderdeel is van het officiële uniform voor meisjes. Wij mochten met hen kennis maken en zij leiden ons door het huis. Hun kamers, hun studieruimtes en langs hun computers. Alles lieten ze ons vol trots zien. Zelfbewust en vol vertrouwen. Wij waren verschrikkelijk onder de indruk wat Brian en zijn vrouw met deze kinderen bereikt hebben.

Enthousiast geworden door het positieve van deze middag en ook omdat Paulien het ons had aangeraden als grappig uitje hebben we de familie van Mama Noks uitgenodigd voor een Buy and Braai. Helaas was dat niet zo geweldig. Zonder dat te zeggen, misschien heel Afrikaans, werden we 'opgezadeld' met voor ons onbekende mensen van 'haar kerk' en nadat mama Noks een lijstje had gemaakt van het benodigde vlees voor zo'n 6 a 7 mensen en iets extra's voor de mensen die niet meegingen o.a. haar dochter en schoonzoon, die 's avonds nog langs zouden komen.

Een van de twee bakken vlees. Verbazing alom.

Het lijstje was in mijn ogen zoveel vlees dat ik het ter plaatse nog gematigd heb, tevergeefs. Ter plekke bleken mama Noks, haar zoon en haar man,  voor wie de uitnodiging bedoeld was er niet bij te zijn. Ook hebben we nog niet een derde van het vlees opgekregen en zelfs toen ik aan de hongerig kijkende buren aan de tafel naast ons begon uit te delen bleef er nog zoveel over dat er 'doggy bags' vol door de andere deelnemers die we nooit uitgenodigd hadden, werden meegesleept. Wij vonden het een nare en onterende ervaring, die toch een negatief randje gaf aan de verder fantastisch positieve dag.