Wo. 1 oktober 2014. Een bil- en dijtest per paard en een bezoek aan Semonkong.

In haar beschrijving zegt Paulien:
"Jullie gaan vandaag naar een presentatie van Ma Masetho Elisabeth over het gebruik van de Basotho dekens. Dat doen jullie 's morgens. 's Middags kunnen jullie eventueel per een bezoekje brengen aan Maletsunyane waterval. Ook is er een rondleiding mogelijk in het dorp waar je inzicht krijgt in het dagelijkse leven"

Erik (echte Basothonaam ;-) met Basothodeken.

Gisteren hebben we de presentatie van de Basotho dekens al gehad dus vandaag iets anders. Eerst gaan we per paard de bergen in op zoek naar de waterval. We gaan over twee dagen een hele dag op een paard zitten in Malealea en we zien daat erg tegen op. Dus als we vandaag een kans krijgen om een wat kortere toer te maken  van 2 of 3 uur weten we beter of wij het aan kunnen. We verwachten na twee uur ernstig pijn te hebben aan dijen en billen. Als dat zo is dan zeggen we de toer in Malealea af. Zes uur is dan zeker te veel. Om half tien staat Eric, onze lokale gids, klaar met drie paarden. Getraind door Elizabeth gisteren schatten wij zijn Basotho-deken op tweede klasse. Acht onderdelen in het patroon maar wel van 90% wol en 10% katoen. Dat blijven we verder dag bij elke deken doen. Dekens beoordelen. We moeten een formulier invullen dat het allemaal onze eigen verantwoordelijkheid is en we moeten een cap op, voor het geval we er af lazeren en met onze kop op een van de vele rotsblokken vallen, die er voldoende liggen om ons hoofd te kraken.
Ook

Scheiterig op de knol.

Eerst zitten we behoorlijk angstig op de knol maar al gaandeweg gaat het beter. We stappen en het blijft rustig gaan. We rijden ongeveer een uur en komen langs veel plekken waar mensen bezig zijn. We komen langs een gebouw waar de schapen worden geschoren en elke woensdag hebben de lokale mensen daar een overleg. De Basothomanier voor dit soort meetings is dat iedereen de gelegenheid krijgt zijn mening te geven en te zeggen en dat dan via soms langdurige palavers een oplossing wordt gevonden die door alle aanwezigen wordt gedragen, zoniet dan gaan we gewoon door desnoods de volgende keer. Ook komen we langs verschillende 'shebeens' waar bier wordt gedronken dat ter plekke door de eigenaar wordt gemaakt van mais-, tarwe- en sorghummeel. Om deze meelsoorten te dwingen zich om te zetten in vergistbare suikers wordt speeksel gebruikt. We spreken met Eric af dat we op de terugweg zo'n shebeen aandoen om een slok te drinken. Na een uur komen we aan bij de waterval, van pijn in billen en benen is nog geen sprake. Het gaat allemaal nog heel goed. Net als heel Zuid Afrika wacht de waterval op de zomerregens, die meestal rond 10 oktober beginnen. Alle velden liggen er geploegd bij, alle bomen staan op uitbotten en heel de natuur wacht vol spanning op het water, de waterval ook, die nu een straaltje is van 250 meter zal met de regens uitgroeien in een geweldige cascade van water, damp en wolken. Zo groot en overweldigend dat het de 'rokende waterval' wordt genoemd. Is de waterval wat petiterig, het landschap echter is groots en meeslepend. Een enorme kloof die zich over kilometers uitstrekt in talloze aardtonen.

We blijven een half uur en ondertussen passeren ons verschillende mensen met dieren. Herders met schapen en koeien, maar ook mensen met een ezel of een paard die komend vanuit de bergen boodschappen gaan doen in Semonkong. Het levert het gevoel op dat we teruggekeerd zijn in een Middeleeuwse setting. Alleen wij passen daar niet in.

De Queen of the Shebeen. De maakster van het bier. Haar spuug dus.

Het bezoek aan de shebeen is grappig en gemoedelijk. We drinken er wat en we vergelijken het lokale bier met moedermelk, eten en drinken tegelijk. Het smaakt naar erg vloeibare havermoutpap. Niet vies maar ook zeker niet lekker. Anderen, die er veel van drinken denken daar vast anders over. Buiten slaapt iemand zijn roes uit. Nynke is nogal onder de indruk van het feit dat daarbij zijn hoofd nergens op heeft liggen. Het ziet er merkwaardig uit. Er zijn ook veel kinderen en een klein jongetje heeft een autootje van ijzerdraad met een heel lang stuur waarmee hij tijdens het lopen het vehikkeltje stuurt.

Als we weer op de lodge komen zijn we blij dat we het zonder veel pijn hebben doorstaan. We lunchen en we spreken af met de manager dat we vanmiddag de beschikking hebben over een gids die ons Semonkong zal laten zien. We laten ons de pasta, die de kok speciaal voor ons heeft gemaakt lekker smaken en om half twee ontmoeten we Nicky, een negentienjarig meisje, die vanmiddag onze gids zal zijn. Ondanks de hitte wordt ze door de manager 'gestimuleerd' om een Basotho deken om te slaan en een traditioneel hoedje op te zetten. De deken is erg warm en het hoedje wiebelt de hele tijd op haar hoofd.

Nicky onze stadsgids, ze was groots.

Zo gauw we uit zicht zijn stel ik voor dat ze de deken en het hoedje in de kofferbak gooit. Uiterst dankbaar accepteert ze het aanbod. Ze is tenslotte negentien en ze wil dus vooral cool zijn met name ten opzichte van de leeftijdsgenoten die ze in de stad ontmoet. Ik kan dus niet meer stuk. We bezoeken eerst de lokale supermarkt met huizenhoge stapels 50 kilo zakken maismeel in diverse kwaliteiten en dezelfde stapels tarwemeel, zowel voor bruinbrood als witbrood. Overal zie je ezels met zo'n zak op hun rug gebonden voortgedreven door kleine jongens, die kennelijk een bezorgservice in stand houden. Maar natuurlijk zijn er ook kleine producten te koop zoals blikjes chakalaka. Nicky is verrast door ons enthousiasme. 'Is there no chakalaka in your country', het lijkt of ze zich dat helemaal niet kan voorstellen. We gaan ook een heel ander probleem oplossen. Telefoon en internet. Lesotho is een ander land en in dat andere land moet je dus ook weer opnieuw internet regelen. Kortom SIM kaart aanschaffen en opwaarderen. Het werkt maar niet lang genoeg om berichten te publiceren vandaar de vertraging. Het is frustrerend dat ik abonnee bij Vodafone niet gemakkelijker gebruik kan maken van het Zuid Afrikaanse broertje Vodacom en het zusje uit Lesotho met dezelfde naam.

Spelende kinderen bij de Shebeen. 

We bezoeken coöperatieve werkplaatsen waar dingen gerepareerd worden, kleren gemaakt worden en truien op machines worden gebreid.  Iedereen is vrolijk en er hangt een positieve sfeer die aanstekelijk werkt. We bezoeken de kerk, zien het ziekenhuisje/kliniek en bewonderen de dichte school, die gesloten is vanwege de vakantie rond Independence Day op 4 oktober. Ik koop nog een Basotho wandelstok vanwege  knie en verzwikte enkel en nog net weten we Nicky weer in deken en hoedje te hijsen, voordat we bij de lodge arriveren. Het is ook borreltijd en na Nicky uitgebreid bedankt te hebben voor haar gidswerk laten we ons voor het diner vollopen. Het was weer een geweldige dag.