Vr. 3 oktober 2014. A horse is a horse of course, of course.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'We hebben een dag ponytrek, de highlight van Lesotho alvast voor je ingepland. Je rijdt dan net als de Besotho herders over zeer smalle bergpaden, langs ravijnen. Door een prachtig landschap naar een Echogrot en een waterval en je bewondert rotstekeningen van de San, het volk dat hier vroeger woonde'

Hier zitten we nog ontspannen. Dat zal snel anders worden.

Scherp en eng afdalend glijden we op de vier ponybenen over de rollende keien naar beneden. Het voelt onveilig, het lijkt onveilig en elk moment kan het verkeerd aflopen. Zwetend houd ik de teugels vast. Het is warm, dat wel maar niet de reden waarom ik met natte handen op de paardenrug zit van Celine, de pony waar ik op rij.
Achter mij hoor ik Nyn kreunen op haar Mara bij deze enge afdaling. Nog veel enger dan de smalle paadjes langs de steile afgronden waar we langs komen.
Hier kan geen 4wheeldrive tegenop. Lopen zal nog net gaan maar gemotoriseerd is er niets te vinden dat deze enge paadjes langs steile berghellingen bezaaid met grote en kleine keien kan bedwingen. Hier is de Basotho pony superieur.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt vertrokken voor een 6 uur durende tocht naar de echogrot en de plek waar de jachttaferelen om de zegen over de jacht af te roepen, zijn geschilderd. Mijn verzwikte enkel en hopeloze knie zitten mij hopeloos in de weg ondanks de handvol pijnstillers die ik heb geslikt om deze dag door te komen. Nog nooit heb ik paard gereden behalve die drie uur eergisteren en misschien had ik er beter ook nooit aan kunnen beginnen. Maar wat is het landschap mooi. Groots, en wat steken de bergen af tegen de inblauwe hemel. Een enkele witte wolk zwerft boven het landschap en verdiept met zijn witte schittering het blauw van de lucht.

San tekeningen in de grot. Ca. 400 jaar oud

De grot was mooi, net als de tekeningen maar het landschap is groots en wat opvalt, nimmer leeg. Altijd zie je wel een herder met een paar schapen, een ezel voortgedreven door zijn eigenaar met een zak maismeel op zijn rug. Een vrouw bezig op het land, een kind zwemmend in de rivier. Zes uur lang rijden we door wat eigenlijk volstrekte eenzaamheid zou moeten zijn en nooit zijn we alleen. Altijd is er dichtbij of in de verte menselijke aanwezigheid. Aanwezigheid van echte mensen. Hoe krijgen ze het voor elkaar met slechts twee miljoen zielen toch een dergelijke alomtegenwoordigheid te realiseren. Het geeft wel een veilig gevoel. Altijd zijn er ogen die je zien, waar je ook bent in Lesotho.

Bij de waterval hebben de kinderen van het nabij gelegen dorp al hun toeristenval open gezet. Zij staan nog boven als wij te voet het laatste gedeelte naar de waterval afdalen en vrolijk staan zij te dansen en te zingen als wij puffend beneden komen. Hoe ze het doen mag Joost weten maar het lukt hen wel. Hun vrolijk gezang en gedans wacht ons beneden op. Een paar stenen op elkaar met een emaille bak erop en los gaan ze op een oliedrum met een rubber vel erop en twee stukken plastic slang slaat de drummer de maat en vrolijk stampend doen ze hun optreden. Na de voorstelling wijzen zij weinig subtiel op de emaille bak en we zijn niet zo goed of we laten de munten erin rinkelen. Het geluid van het rinkelende geld is nog niet opgehouden of zijn met de munten verdwenen, net zo snel als ze gekomen zijn. De drum, de stenen en de emaille bak blijven achter voor een volgend optreden.
Dan wacht ons de rust van de waterval. Het lunchpakket wordt verorberd in de schaduw en bij het verfrissend ruisen van het vallende water. Verkwikt klimmen we weer naar boven. Waar Jef onze gids op ons met de paarden staat te wachten. Als we om drie uur terug zijn bij de lodge zijn we op maar voldaan. Nyn heeft wel last van dij en bil. Had ze ook die handvol pijnstillers moeten slikken.

De band van vandaag. Allemaal met zelfgemaakte instrumenten.

De bar en het koude bier maken veel van de inspanning goed en een douche spoelt zelfs de laatste beetjes doorstane angst van ons af. Bij de dagelijkse zangoefening van alweer een koor en openbare repetitie van weer een andere Basotho band ontmoeten we Bart en Monique. Hij werkzaam bij ASML, net als neef Aram en zij als beleidsmedewerker bij een ziekenhuis maken een soortgelijke reis als wij. Zij zijn al in Swaziland geweest met bijzondere langdurige grenservaringen bij binnenkomst en gezamelijk praten wij over onze belevenissen in het zuidelijk deel van Afrika. Zij zijn net als wij onder de indruk van de schoonheid van de natuur maar ook net als wij van de verschrikkelijke tegenstellingen. De armoe en de patserige rijkdom. We borrelen samen, we eten samen weer zo'n heerlijke maaltijd en samen doen we een poging een gat in de drankvoorraad van de lodge te slaan. We slaan allen maar een gat in onze portemonnee terwijl Michael, de eigenaar, ons vrolijk toedrinkt met een wijntje in de hand.
Om 10 uur gaat bij hem de generator uit. Bij ons het licht, na weer zo'n volle Afrikaanse dag. De ibissen in de bomen schreeuwen het nog even uit. De nacht valt met een reuzeklap. In een droomloze slaap.