Zo. 19 oktober 2014. Avonturen in de nacht en in de ochtend. Eng, vermoeiend maar braaiend enthousiaster

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Het West Coast National Park is een uitstekende plek om te wandelen. Of om met je auto naar de verschillende uitzichtpunten te rijden. De Atlantische oceaan biedt ook een mooi uitzicht en we zagen hier zeehonden op de rotsen liggen zonnen.'

Doodvermoeide Nyn

Het is 10 uur en ik lig bij het zwembad. Plotseling hoor ik een enorm gekreun. 'Frits waar ben je'. Ik meld dat ik bij het zwembad lig. Met haar laatste krachten komt Nyn naar mij toe. 'Ik ben kapot, gebroken, ik kan niet meer'. Ze is vanmorgen om 6 uur vertrokken voor een wandeling door de duinen en het fynbos, dat helaas om deze tijd van het jaar niet meer in bloei staat. 'Het was allemaal mul zand. Ik heb 4 uur in mul zand gelopen', 'alles doet me zeer'. Ze ziet er inderdaad enigszins aangedaan uit en ik adviseer haar haar schoenen uit te trekken en haar voeten in het zwembad te stoppen. Er komen ladingen zand uit haar schoenen en sokken. Haar voeten doen zeer, haar rug is gepijnigd en van de pijn in haar knie zal ze de hele dag niet meer afkomen. Gebroken. Maar met name geestelijk. Als ze weer enigszins aanspreekbaar is maak ik ontbijt voor haar klaar. Een remedie die haar altijd goed doet. Ze vertelt hoe ellendig het was, hoe verschrikkelijk lang en vooral hoe mul het zand is. 'Elke stap die ik deed gleed ik weer een stukje terug. Niets was hard of stevig alleen maar mul' kreunt ze. Ze raakte verdwaald in de grote zandverstuiving en soms tijgerde ze op handen en knieën de steile zandheuvels omhoog. Bij elke stap die zette, gleed ze een halve pas terug.
Na het ontbijt stuur ik haar onder de douche en daarna op de bank om te liggen. Twee aspirines heb ik er al ingestopt en nu volgen er nog twee. Later complementeren we het maximale dagaantal nog eens met twee. Haar knie blijft echter de hele dag een probleem.
Ook vannacht waren er al problemen. Plotseling hoorden we flipflops (Afrikaanse teenslippers) buiten. Net of er iemand liep. Natuurlijk dachten wij direct dat het een dolle neger met een machete was, die ons de keel af kwam snijden. Helaas dat gebeurde niet, zo belangrijk zijn wij ook niet. Wij zijn maar gewone mensen. Nynke vond wel dat ze deur op slot moest doen. Ze durfde het mij niet te vragen.

De woestijn waar zij zich doorheen worstelde.

Ze wil tot het bittere einde een stoere indruk maken. De volgende morgen of eigenlijk was het middag ontdekten we hoefafdrukken op het tuinpad en lagen er grote hopen poep. Poep zoals een paard ze achter laat. Zebra's? We zullen het nooit weten. Het klonk als flipflops.

Ik wil nog wel naar het San park, een themapark over de vroegste bewoners van Zuid Afrika. Een volk van jager-verzamelaars dat nog in het stenen tijdperk leefde, dus geen partij was voor de ziektebrengende en gewapende VOC. Die hier natuurlijk met de ware VOC voortvarendheid de boel heeft uitgemoord. Niks zesjesmentaliteit. Een themapark moet hen gedenken. Nyn kon dat echter niet meer opbrengen, rondrijden over het Nationaal Park leek haar een goed oplossing voor het tijdsverdrijf wat we zochten. Het is vandaag best warm. 32 graden.

We bezoeken het informatiecentrum van het park. Vragen er om informatie maar daar zijn ze niet scheutig mee, of is de jongeman te verlegen. En we drinken een kop koffie in het restaurant. De medewerkers, die gewend zijn aan de Captonians, die hier het weekend komen lunchen met hun ouders en kinderen, vinden dat niet erg veel en ze kunnen de tafel wel voor andere mensen gebruiken. Als de koffie op is komen ze ongevraagd de rekening brengen. Ik moet echter nog foto's uploaden voor het bericht van gisteren dus dat doe ik toch maar even. Daar hebben we redelijk bereik terwijl dat elders op het park maar zelden aanwezig is. Na twee foto's,  dat kost toch gauw een half uur vinden we dat we hen niet langer kunnen ophouden en gaan we weg. Rondrijden in het park dus.

We zien niet erg veel dieren, ook vanmorgenvroeg heeft Nyn alleen maar een paar struisvogels gezien en een elanden een hert. Het struisvogelmannetje had wilde plannen met haar en kwam op haar af. Best angstig was haar conclusie.
Elanden zien we niet vanmiddag maar wel een paar slangen, veel schildpadden en wat struisvogels. In een birdwatch zien we wel honderden flamingos in de lagune staan en heel wat strandlopertjes.

Lekker roze flamingos

Flamingos zijn natuurlijk bijzonder maar voor strandlopertjes hoeven wij natuurlijk niet naar Zuid Afrika. De uitzichten zijn natuurlijk wel fantastisch. Het turquoise van de lagune ook.

Op een kruispunt waar ik gisteren ook goed bereik had upload ik de laatste twee foto's voor het blog en publiceer ik het bericht. Iedereen kan nu zien hoe laat we daar stonden. Terug in het huisje lijkt iedereen te zijn vertrokken. Omdat we vanavond willen braaien gaan we op houtjacht. Ook vullen we overal de vogelbadjes. Met vogelvrolijkheid als gevolg. Met dit weer is het een gespatter van jewelste. Er hangen hier en daar 'birdpubs', flessen waar gezoet water in kan voor de kolibries. Ook die worden flink bezocht alhoewel er ons op gewezen is dat we de dieren niet mogen voederen. Maar dit is dus in onze ogen drenken en niet voederen en over drenken zeggen ze niets en waarom hangen die dingen er dan.

Een echte Zuid Afrikaanse braai met 'geleend' hout

Met een braai werd deze gedenkwaardige dag van onrust, angst en tegenslag afgesloten. Boerewors, plakken lamsbout en een 'braaibrood', zelfgebakken op de braai gaven ons uiteindelijk een voldaan gevoel. Terwijl ik dit schrijf zit Nyn volwassen te kleuren in haar kleurboek. Tsja.