Za. 4 oktober 2014. Treurtocht weg uit Lesotho. We hebben nu al heimwee.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag weer de grens over naar Zuid Afrika. Naar Cradock in de East Cape provincie. Cradock is in 1813 gebouwd als bolwerk om de grens te bewaken. Het plaatsje staat vol met oude, koloniale gebouwen, zoals de Karoo tuishuise. In zo'n tuishuise logeren jullie'

Kaart van Lesotho. Helaas vandaag er weer uit.

De grens tussen Lesotho en Zuid Afrika wordt weer gemakkelijk genomen. Soepeltjes gaan we er doorheen. Om 10 minuten later op een wegomleiding te stuiten die ons kilometers lang over een stoffige dirtroad voert. Het is prachtig weer en we verwachten een vlotte rit te hebben. Iedereen in Malealea zwaait ons uit. De herders met hun dekens, de eigenaar en het personeel van de lodge wensen ons een behouden reis, iedereen zwaait en we realiseren ons weer hoe bijzonder fijn Lesotho voor ons was. Ook langs de weg zwaait iedereen ons na. Soms lijkt het teveel maar warm is het wel. We vinden onderweg een ATM en we pinnen wat Malotties, de lokale munt, om benzine te tanken. Als we over de grens zijn verdwijnen ook direct de mensen. Waren er in Lesotho overal mensen, in Zuid Afrika zie je ze alleen waar ze in grote concentraties aanwezig zijn. En dan heb je er gelijk een vieze plastic overgoten township bij.

Ook weer veel Struisvogels onderweg. We zullen er vast nog meer zien

We naderen de Oranjerivier en het is lunchtijd. Nyn heeft er altijd van gedroomd om aan de Oranjerivier een keer te kunnen eten en dus bezoeken we een grilltent met terras aan de rivier. Aan de overkant staat een man te vissen. Drie stokken, drie lijnen, drie haken en drie stenen als gewicht en drie lege colaflesjes. De laatsten als signaalgever voor als de vis bijt. Op het terras vindt ook een Afrikaner vrijgezellenparty plaats waarbij het slachtoffer in Hawaii grasrokje is gekleed met twee halve kokosnoten als tieten op zijn borst gebonden en een pruik op met blauwe bloemen. Het ziet er niet verheven uit maar ze hebben wel lol. Regelmatig wordt het slachtoffer met zonnebrand bespoten want de zon is scherp en heet vandaag. Onze bestelling: voor mij een Griekse salade en voor Nyn een tosti met patat laat lang op zich wachten. Het is zaterdag en het is druk. Afrikaners en Afrikaans alom.

Een uur na aankomst kunnen we voldaan vertrekken. De visser heeft nog niets gevangen. Hij heeft wel veel liggen slapen. We trekken vanaf hier door de Karoo. Een prachtig verstild landschap met steeds weer veranderende, toch steeds weer dezelfde landschappen. Bergen, bosjes, hier en daar een paars meertje. Alles verandert maar toch ook weer niet. Als je hier zoals vroeger per koets door moest trekken en weken deed over het stuk dat wij nu in uren doen kan ik me voorstellen dat mensen daar gek van werden. We rijden er 300 kilometer doorheen. Met een koets zou dat gauw 10 dagen zijn. Wij doen het in 3 uur.

30 kilometer voor Cradock zien we een klein zwart meisje staan in schooluniform. Een jaar of tien. Ze staat te liften. Zo rood, zo eenzaam in dat verlaten paarsbruine landschap. Ze moet naar de farm zegt ze. We vragen haar om ons te waarschuwen als we bij de farm zijn. Dat duurt lang! Heel lang! We maken ons ongerust. 17 kilometer later zegt ze bij een prachtige witte poort. Hier is het. Gedecideerd stapt ze uit. De poort is er, maar een huis is niet te zien. Dus ze moet zeker nog een heel eind lopen. Zou ze dat dagelijks moeten, vragen wij ons af.

Ons huisje in Cradock

10 minuten later zijn we in Cradock, een vroegere grensplaats met grote militaire betekenis. Prachtige gebouwen, oud, koloniaal en fraai. Wij logeren in een 'tuishuise', dorpshuisjes noemt Paulien ze. We komen in een prachtig opgekanpt huisje terecht met tuin, drie slaapkamers, keuken, woonkamer en een enorme badkamer alles in oude stijl, met voor elk raam en deur een ijzeren hekwerk om de vijand buiten te houden. Veranda aan de straat. En prachtig opgeknapt, niet gerestaureerd. Dus alles kraakt, piept en ruikt naar boenwas. Nyn is echt helemaal ondersteboven en raakt maar niet uitgepraat. Verse bloemen, zelfs op de kussens, kamers vol antiek en een bad op pootjes. Een tuin, met citroenboom, geurend naar sinasappelbloesem en lavendel. Vogels alom. Ja wat wil ze nog meer op de vooravond van mijn verjaardag.