zaterdag 4 oktober 2014

Do. 2 oktober 2014. Het huis van de Basotho. Over herders, paarden en wat moeten we nou?

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag gaan jullie naar Malealea, het thuis van het Basothovolk. Gelegen in het prachtige westelijke gedeelte van Lesotho. De lodge waar jullie logeren doet heel veel aan lokale projecten op het gebied van werkgelegenheid, onderwijs en probeert met haar aanwezigheid de leefomstandigheden van de het Basothovolk te verbeteren'




Prachtig landschap met dramatische luchten.
Ook vandaag vertrekken we weer vroeg. Om 8:00 uur zijn we uitgecheckt en zitten we in de auto voor onze volgende bestemming in Lesotho. Een lange route over wegen waarvan de kwaliteit ons onbekend is en waar we mogelijk verrassingen kunnen verwachten. Niet alleen dirtroads maar ook potholes en allerlei ander auto ongemak kunnen we verwachten. Het weer is goed, echt reisweer. Niet te warm en niet te koud, geen regen.
Bij het ontbijt geven we Elizabeth nog een cadeautje, twee Delftsblauwe klompjes van de Xenos, made in China, met een stimulerend verhaaltje erbij en laten we voor Nicky een spaarvarkentje achter uit dezelfde Xenosserie.

Onze kennis van de Afrikaanse zebra wordt onderweg steeds groter. We kenden al de gewone zebra en we weten van het bestaan van de Mountain zebra want binnenkort bezoeken we het mountain zebrapark in Craddock, maar onderweg maken we zeer regelmatig en hardhandig kennis met de Humped zebra. Een sterk verhoogde oversteekplaats in de bewoonde wereld waar je met je auto slechts kruipend overheen kunt als je niet direct wil worden gelanceerd en zonder wielen op de weg weer terugkeert bij het neerkomen. Men zegt weleens dat het in het donker best gevaarlijk kan zijn als toerist en we dachten altijd dat dat om criminaliteit zou gaan. Nu weten we beter. Je kunt dan zomaar de levensgevaarlijke en onverlichte Humped zebra tegenkomen in Afrika. Pas dus op in donker Afrika.

Prachtig versierde rondavels waar wij slapen.
Als we na een rit van 6 uur door het prachtige landschap aankomen in Malealea, komen we terecht in een soort Afrikaans dorp, maar dan sterk aangeveegd. Prachtige rondavels gemaakt met de lokale rode aarde en versierd met allerlei tribale mozaïeken van kleine gekleurde steentjes, die tijdens de bouw in de natte klei zijn gedrukt. Overal schilderingen. En een groot aantal medewerkers dat bezig is met de tuin, de paarden, de keuken of de bar. We worden verwelkomd door Michael, de eigenaar, en door een medewerker naar onze rondavel geleid. Zo'n rond paleisje met douche en twee bedden. We kunnen nog meelunchen en we laten ons de pasta met gehaktsaus en sla lekker smaken op de porche. De bar is open en wij zijn binnen dus een biertje en een witte wijn horen erbij. We discussiëren over welke paardentocht we morgen gaan doen. Nyn is wat angstig van de verhalen over ravijnen en scherpe bochten maar ik wil graag het volle pond. De tocht in Semonkong van drie uur vond ik geweldig. Na ampel beraad zoals dat heet,  besluit ook Nyn voor de volle tocht te gaan.
Nadat we ons ingericht hebben maken we slinger over het complex. Naast ons is er een grote groep Nederlanders die een reis met Djoser maken in een bus. Zij vertrekken morgenvroeg en hebben de middag vrij, en er is een groep van gemengde nationaliteit die een Overland toer maakt.
Prachtig huisje in het dorp Malealea.
Wij gaan nog even het dorp in voor batterijen en we kopen natuurlijk het allerlaatste blikje chakalaka uit de supermarkt. In tegenstelling tot ZuidAfrika waar met name de townships vergeven zijn van de plastic rommel zijn de dorpjes in Lesotho schoon. Wel natuurlijk de gebruikelijke zandwegen, iedereen heeft een paard of een ezel (alleen de echte ezels komen hier per auto), en ook wel vervallen hutjes maar geen rommel en vuil plastic.

Om vijf uur zetten wij het meer serieuze werk in de bar voort. Om half zes is er het dagelijkse optreden van een koor en een band. Jongemannen en -vrouwen zingen er lokale liederen voor de bezoekers van de lodge die hevig gestimuleerd worden om een bijdrage in de bus te doen. Om de aarzelende gever een beetje steun te geven staat er op de bus wat er van hen verwacht wordt 25 Rand voor het koor, dat is ongeveer € 2,- en 20 Rand voor de band, die zijn tenslotte met minder. Een geverfde blikken bus waar de Afrikaanse mama normaal haar maïsmeel en bloem in bewaart met twee gleuven maken het geheel compleet. Ook hier zie je het verschil tussen de man en vrouw in Afrika. De vrouwen kijken verlegen, verveeld of gewoon chagrijnig rond tijdens het zingen, de mannen maken lol. Het koor is gemengd maar de band bestaat uit louter mannen en daar spat het plezier helemaal vanaf. De instrumenten die ze bespelen zijn zelfgemaakt van blikken, latten en in elkaar 'gedennist'. Het is verschrikkelijk leuk en de stemming komt erin. Er is ook een Oegandese man en een vrouw en die vrouw kan niet echt meer stilzitten bij al dat muziekgeweld en ze moet meedansen. Ondertussen valt de avond en de aanwezige pauwen vliegen op de achtergrond de bomen in en laten hun melancholische geschreeuw horen. Hoe Afrikaans wil je het hebben.
Het jongerenkoor van de dag. 
Ook de geuren van de braai waar onze lamskoteletten en boerewors op worden bereid, helpen mee om de sfeer te versterken. In de bar maken we voor het eten nog kennis met de Oegandese bezoekers. We prijzen hun spierwitte super 4 wheeldrive auto die maar nauwelijks door de poort van de lodge kon en we schuiven bij elkaar aan tafel voor het diner, in de grote eetzaal waar zo'n 30 mensen zitten te eten.

Keurig volgens de regels van 'de betere backpakkerslodge' sluiten we aan in de rij om ons eten op te laten scheppen. Het ruikt lekker maar het smaakt ook lekker. De dames van de keuken hebben hun best gedaan. Het gesprek aan tafel tussen ons en de Oegandese mensen gaat over koetjes en kalfjes. We vermijden, volgens onuitgesproken regels, heftige onderwerpen en toch is het gezellig. Na de maaltijd gewoon weer de bar in, waar Dennis en Tina, die we al een paar dagen geleden ontmoet hebben in Semonkong plotseling verschijnen. De verassing is groot, alhoewel zij al wisten dat we hier zouden zijn. Ze hebben zoals ze zeiden 'de ultimate 4wheeldrive experience doorstaan' op weg naar Malealea. Ondanks hun Botswana en Namibië ervaring was dit wel een van de ergste die ze hadden meegemaakt. Gelukkig hadden ze een andere weg genomen dan wij. De avond wordt nog heel gezellig maar ja in 'de betere backpackerslodge' draait de generator maar van 5 uur 's middags tot 10 uur 's avonds.
Dennis en Tina hier nog in Semonkong
Dus ja dan gaat het licht uit maar ook de bar en al het andere vertier. We spreken af dat als we bij hen in de buurt komen in Harmanus we zullen kijken en bellen of we iets kunnen afspreken. En zo valt de nacht en gaan we braaf naar onze rondavel om bij kaarslicht, soms zijn die dingen zo moeilijk aan te krijgen, nog getweeelijk wat te drinken en te lezen. Moe zijn we zeker.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten