Wo. 22 oktober 2014.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Je slaapt op een rooibostheeboerderij en dit slapen bij de boer past goed in de ruige omgeving van Cederberge, een avontuurlijk omgeving. Zorg vooral dat je in Clanwilliam braaihout, lamsbouten en boerewors koopt en je hebt een heuse braai'

De nog niet opgekomen zon verlicht al wel de bergtoppen.

Als ik na een sessie van een uur healing en craniosacral therapie opsta van de massagetafel voelt mijn knie erger aan dan vanmorgen na de 'soft trekking' naar de waterval. Tracy kijkt me schrikachtig aan en zegt zo kan ik je niet laten gaan. Ga maar weer liggen en als ik dat gedaan heb legt zij haar handen om mijn knie. Verder doet ze niets volgens mij, maar binnen 15 minuten is de pijn verdwenen. Het is mirakuleus. Een echte Afrikaanse genezer? 'Reiki' zegt ze eenvoudig.

Gisterenavond was ook de sterrenhemel mirakuleus. Duizenden, duizenden sterren stonden er aan de hemel. De een nog dichterbij dan de ander. Wel een half uur stonden wij ons te verwonderen. Ik probeerde zelfs er nog een foto van te maken maar zelfs en tijdopname van 16 seconden, het maximum van mijn toestel was niet voldoende om veel te zien te krijgen.

Vanmorgen vroeg op. Toch weer lastig met slapen en we zitten om zes uur al buiten de zonsopgang te bewonderen. Voor hij zichzelf laat zien zet hij de bergtoppen al in het licht. De stenen rotsformaties lichten prachtig oranjerood op. Het is koel buiten op de porch en we zitten in pyjama aan de koffie.

Ons kleine witte huisje in de verte vanuit de 'soft trekking'

Vandaag iets wat Paulien een soft trekking noemt maar wat toch een forse klauterpartij oplevert over rotsen, door spleten naar de waterval. Daar gaan we uit de kleren en maken we een spannende maar koude fotoreportage in het water dat neerstort met grote kracht. Op tweederde van de waterval is een flink plateau waar we gemakkelijk in het water kunnen. Echt onder de waterval staan gaat niet. Het lijkt daar erg diep uitgesleten.  Maar er zijn flink wat poelen waar het heerlijk verfrissend badderen is. Als ontbijt eten we ter plekke de pot olijven leeg die Thys Kruger ons gisteren cadeau heeft gedaan. Eigen kweek en eigen verwerking. Ook vinden we onder in de rugzak nog twee vergrijsde Rolo's die we ook naar binnen werken. Na een klein uur poedelen kleden we ons weer aan voor de terugtocht. Het wordt al aardig warm. Vandaag zal het 41 graden worden volgens het weerbericht. Het is inmiddels half elf en we moeten nog een uur terug lopen. Beneden doet mijn knie behoorlijk zeer en dat zal verder de dag zo blijven totdat Tracy na een healingssessie haar wonderbaarlijk handen erom legt.

Tracy ontmoeten we op de weg naar beneden. Ze loopt met haar drie honden en twee kinderen, waarbij de baby van 9 maanden gewoon in haar armen hangt, ons tegemoet. Ze heeft met kinderen en dieren een verfrissend bezoek aan de rivier gebracht.

Djiezus, wat een rollen
en die witte billen.

Ze is 'Specialised Kinesiologist and Neuro trainer' hadden we in een flyer bij de receptie gelezen. En wij zijn deze reis op zoek naar nieuwe ervaringen en dit lijkt ons er ook een. Whatever it maybe. We hebben er geen voorstelling bij. Misschien een massage? Wij weten het niet.

We gaan een zak hout kopen voor onze laatste braai, maar in plaats dat we dat in Clanwilliam doen, zoals Paulien ons dat aanraadt, halen we het gewoon bij de receptie van ons verblijf. Daar komen we Mark Botha tegen, die kennelijk net van zijn vrouw op zijn donder heeft gehad want hij is erg chagrijnig en vraagt bozig wat wij komen doen. 'Een zak hout kopen' zeggen wij timide onder de indruk van zijn slavendrijversstem. 'Dat is goed' zegt hij absoluut niet vriendelijker. Wij wilden ook nog een pot van die olijven kopen maar dat durven we nu helemaal niet te vragen.

We hebben vlak tegenover het huis ook een begraafplaatsje gezien met diverse stenen. Daar ligt de familie Smit, broers, vaders, moeders. Wij schatten dat Marks vrouw zo heet. Van hem en zijn vrouw staat beschreven dat ze in de Cederberge geboren en getogen zijn. Thys en Karin Kruger, de andere partners, zijn afkomstig uit Kaapstad. Ook zijn er graven waar geen officiële steen opligt. Meer een stapel stenen van het lokale type. Wij denken dat er medewerkers liggen, meest zwarte Afrikanen die hun leven op de boerderij gediend hebben en die ook hier hun laatste rustplaats hebben gevonden. Naast hun meesters.

De middag brengen we in alle rust lezend door. Iets anders is ondoenlijk. Het is te heet maar het huis en de porch zijn aangenaam koel. We hoeven de airco, die bij ons huisje hoort, niet te gebruiken. We lezen allebei tegelijk 'Wij geluksvogels' van Amy Bloom, een leuk en intrigerend boek. Ik krijg het uit en begin aan 'Wij zullen niet te pletter slaan'  van Nina Polak. Tegelijk hetzelfde boek lezen is een van de voordelen van de e-reader.

Om 4 uur is de afspraak met Tracy en zenuwachtig en vol verwachting gaan we er heen. Ik moet maar eerst vindt Nyn. De honden begroeten ons. Er zijn maar weinig honden in Zuid Afrika en ja.... honden vinden wij leuk.

Ik moet de flipflops uitdoen en op een massagetafel gaan liggen. Ik vertel van mijn slijtageproblemen met mijn knieën en de gevolgen daarvan voor mijn enkels. Ze doet een soort van metingen en heeft het over meridianen. Ze meet door haar vingers op punten te leggen en die van haar andere hand weer op andere punten. Het zijn allemaal enigszins geheimzinnige handelingen. Op een gegeven moment moet ik mij omdraaien op mijn buik en doet ze hetzelfde met de achterkant en buigt ze mijn voeten en knieen. Dan moet ik weer op mijn rug liggen. Ze houdt haar vingers 'met name aan de pols' en slaat in mijn zij, duwt op mijn voorhoofd en ik moet mijn handen in bepaalde houdingen houden, hoog of juist laag. Mijn tong uitsteken rechts zowel als links en met mijn ogen linksboven of juist rechtsonder kijken. Ze strijkt langs mijn benen. En ze constateert een 'grote boosheid' in mij en 'darmproblemen'. Voor het laatste raadt ze mij nummer 7 aan. Ik moet dat halen bij de apotheek in Clanwilliam. Iets met Kali en Sulphaat. Ik vind het niet allemaal verhelderend maar wel prettig en hou aan de behandeling een heel goed gevoel over. Ik voel me zelfs blij ondanks dat ik totaal niet weet waar dat aan ligt. Behalve mijn knie, die voelt veel naarder dan aan het begin.

Hier is Tracy bezig met Nynke, die 'feeling off-colour' was

Tot ze haar handen erom legt en de pijn langzaam verdwijnt. 'A lot of heat' zegt ze tijdens dat proces. Maar de pijn is weg.  Het geheel heeft anderhalf uur geduurd. 250 Rand zijn  de kosten per persoon per healing. €17,50. Dat mag in ieder geval geen naam hebben.

Dan is Nyn aan de beurt. Ook zij kijkt verbaasd en is aangenaam verrast als ze na een uur klaar is. Het is duidelijk dat zij ook zeer onder de indruk is.
Ik heb me ondertussen vermaakt met lezen en het aaien van de honden en de poes. Ik mis mijn hondjes wel. Vooral het fysieke contact. Het is 7 uur als we weer bij het huisje komen. Beetje laat dus we steken direct het vuur aan voor de allerlaatste 'selfcatering' braai. We gaan nog braaien met mama Noks in Kaapstad maar dat wordt een Buy and Braai, zoals we ook in Johannesburg hadden met Mpo.

We praten na over de sessie met Tracy. Nynke vertelt dat Tracy in haar handen keek en had gezegd dat ze 'veel mensen met haar werk gelukkig had gemaakt'. Ze constateerde ook dat Nynke 'teveel zat en ook nog achter de computer en dat ze werk moest doen, waarbij ze meer buiten kwam'. Al dat zitten en de onvrede over het ontbreken van werk in de buitenlucht ging om haar heupen zitten. Daar is Nynke het, luid lachend, helemaal mee eens. We vonden het allebei niet alleen een vrolijke maar ook een bijzondere en verrijkende ervaring die we zeker niet hadden willen missen. Ook een die bij deze bijzondere vakantie past. Allebei vinden we dat we 'iets' met de opgedane kennis van vanmiddag moeten doen. Eerst nog even de vakantie afmaken. Vanavond weer sterrenkijken? Hadden we hier maar ligstoelen. Zo op de grond liggen vinden we toch wel eng. Met al dat ongedierte. Misschien op een dekentje? We zien wel. Sterren stralen tenslotte overal.