Di. 14 oktober 2014. De Karoo, Nynke's nieuwe woonplaats en een vis voor de familie.

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag gaat de reis langs de mooie route 62. Er is tijd om stadjes te zien zoals Calitzdorp. Vandaag verblijf je in het Victoriaanse stadje Montagu. Een stadje met veel 'broekie lace'. Witte ijzeren versierselen op de veranda's van de huizen, die doen denken aan de kanten randjes van de lange onderbroeken, die dames droegen in die tijd'

Vandaag weer, zoals gewoonlijk, als het niet vroeger is voor een dierenexcursie zoals gisteren, op om 06:45 uur. Hop, hop, hop. In galop. En voort werden zij gedreven door de wind die hun reislust veroorzaakte. Of was de wind toch niet zo fris?
Vandaag naar Montagu. Maar eerst ontbijt en afrekenen met de B&B, de eigenaar van het township waar wij 'relocated' verbleven. Weer over de weg die in plaats van carwrecking eens selfdestructing zou moeten zijn. Waren wij zielige toeristen er eindelijk eens van af.

Nyn achter de computer in Barrydale.

Het ontbijt was heerlijk en Thomas vriendelijk. Hij maakte veel goed. Maar nu voort, voort , voort. Het is een gemakkelijke weg. We volgen de route 62, een beroemde route door de Kleine Karoo waar Nynke verliefd op is. In het begin een keer de hoek om, dan 236 kilometer later nog een keer de hoek om en dan op het laatst ook nog een keer de hoek om. Dan nog 400 meter en dan staan we voor de B&B van de dag. Totaal 3 keer de hoek om op 250 kilometer. Zelfs voor ons en met behulp van de TomTom is het moeilijk hierbij fout te rijden.
Nyn rijdt vandaag en dat geeft mij de gelegenheid om wat voor mij uit te suffen en het kaartenboek te bekijken. We hadden het nog nauwelijks in handen gehad en terecht. Het stelt niets voor. Veel detail, weinig overzicht en op een heel andere manier opgemaakt dan wij gewend zijn. Dus als je er eenmaal aan gewend bent is de vakantie al voorbij. Niet de inspanning waard dus.

De Kleine Karoo is een half woestijn. Als je er geen grote hoeveelheden water in brengt blijft het dor en alleen maar geschikt voor heideachtige begroeiing en succulenten. En natuurlijk stokstaartjes, struisvogels en wat schapen. Als er water is dan kan er ineens heel veel. Fruitbomen, druiven, bessen, graan etcetera want de grond die voornamelijk bestaat uit gemalen rode klei is uiterst vruchtbaar. Maar water is er weinig.
We komen te vroeg om uit te stappen in Calditzdorp en Ladysmith. Wel drinken we een kop koffie bij een langs deze stille weg gelegen 'coffeeshop' waar we ook twee popjes kopen. Ja het kindse is er nog niet helemaal van af of begint juist weer op te komen.
Bij Barrydale zijn we aan wat eten toe maar het is nog wel vroeg. We zien een internetcafe en we gaan dus eerst bezig met de mails van Nynke. Gisteren was het niet gelukt ze te verzenden. Hier lukt dat dus wel. Het is niet alleen een internetcafe maar men doet daar ook aan de kunst. Er hangen overal schilderijen, zelfs de tafel is beschilderd en je kunt er een keur aan penselen kopen en tubes artistieke verf. Kennelijk worden er ook schildercursussen gegeven. We bestellen een kop koffie en Nyn kruipt achter de computer terwijl ik, gebruik makend van de Wifi-verbinding, de laatste hand leg aan het blog. Na drie kwartier zijn we klaar en gaan we naar de Blue Cow, een lunchcafe dat door henzelf reeds ver van te voren werd aangeraden middels reclameborden met vrolijke blauwe koeien langs de weg. Het is een heel leuk en origineel cafe.

Weavet bouwt een nieuw nest. Knap!!!

Als we binnen komen worden we tot onze verbazing uitgenodigd de vissen te voeren en staan we even later kleine stukjes brood tussen een enorme schare van karpers te gooien. Het moet toch minimaal een jaar of 60 zijn geleden dat ik dat heb gedaan. Er zijn heel grote, maar ook kleine vissen. Sociaal als we zijn proberen we natuurlijk met name de kleintjes te voeren. Ook een aantal eenden geniet mee van het voedselaanbod. In de verte verrijzen de bergen boven het dal. We zijn niet alleen, er zijn nog drie andere koppels. Een stel oude dames met allure, een jong koppel en een pottig stel. We bestellen iets te drinken en te eten net als de anderen. Maar omdat degene die dat moet maken alleen haar werk moet doen met een onhandige nog onbekwame hulp duurt alles langer dan verwacht. Gelukkig zijn we de tweede in de rij en valt de wachttijd wel wat mee.
Ondertussen vermaken we ons met de weaver die ook hier volop zijn nestjes heeft. We zien dat er een paar vogels bezig zijn hun nest te 'weaven' en kijken gefascineerd toe. Het is geweldig kunstig. Je kijkt je ogen uit. Zo knap!
Als het eten eraan komt blijkt het geweldig lekker te zijn. Een heerlijke salade, mooi gemaakt en heel goed van smaak. Ja koken kunnen ze wel die Zuid Afrikanen. Smikkelend en genietend maken we ons bord helemaal leeg. Het is al weer een uur of twee als we verder willen maar eerst wil Nyn nog even kijken in de artistieke boekshop die bij het cafe hoort. We waren al koops en dat wordt alleen nog maar erger. Wat opvalt aan Barrydale is dat het een soort Pieterburen van de artistiekerigheid is. Veel van dit soort shops, werkplaatsjes en verkooppunten. Keramiek, kleding schilderijen en aardewerk. Er is vast niets anders te doen. Ook verleidt Barrydale Nynke tot een bekentenis. Als ze niet meer in Buitenpost wil/kan wonen wil ze naar Littenseradiel, of hoe je dat ook schrijft en wordt het het buitenland dan wordt het Barrydale in de haar zo geliefde Karoo. Er woont zelfs een soort Tonny dus dan is dat ook geregeld. Met veel andere zaken dan artistiekerigheid wordt je hier niet echt lastig gevallen. Er is weinig meer dan dat en het zuipen van de lokale witte wijn.

de Karoo op een redelijke warme dag.

Voorbij Barrydale verandert de Kleine Karoo langzamerhand in een vruchtbaar wijngebied. We beginnen de grote wijnschuur van Zuid Afrika te naderen. De laatste van de drie hoeken die we om moesten slaan komt in zicht en moe rijden we voor bij onze nieuwe B&B.

We krijgen een prachtige kamer, ook weer ingericht in de bloemige Laura Ashleystijl met dit keer rode bloemetjes op de vele overtollige kussens toegewezen met uitgang naar de tuin en zwembad. En een uitleg hoe we in het zeer nabij gelegen centrum kunnen komen. We besluiten direct op stap te gaan om geen tijd te verliezen en marcheren direct naar de galerie van Richard in dezelfde straat waar ook onze B&B is gevestigd. Alsof we er de hele vakantie speciaal naar toe gereden zijn.
Het is een privé huis dat helemaal vol hangt en staat met kunst. Tegen lage prijzen. We praten met de eigenaar en krijgen een glas druivensap.

Wally of Barry?, wie het weet mag het zeggen. 

De eigenaar en tevens maker van de meeste schilderijen heeft een vrolijke, ironische opschilderstijl en we worden heel vrolijk van de leuke voorstellingen, die weliswaar een somtijds primitieve uitstraling hebben maar die ook vaak in enkele rake lijnen een scherp beeld laten zien. Zelf ben ik gecharmeerd van een vijftal verschillende afbeeldingen van muzikanten in aktie, terwijl Nyn meer valt op een Karoo stilleven en een blauwe dame die we maar even voor het gemak Susanne met de mooie ogen noemen omdat ze een merkwaardige blik in haar ogen heeft.

We komen ter overdenking terecht bij de Choc Shop, een tearoom. Heel gezellig en we drinken koffie en thee met scones met clothed cream, jam and butter. Heel Engels. We besluiten tot aankoop van Susanne met de mooie ogen en kopen er en passant nog een plastic vis bij. 'Heel deftig'. Dus uitstekend passend bij onze levensstijl ;-)

We rommelen nog wat door het stadje op zoek naar een eetgelegenheid. Eerst even kijken bij de 4 Oaks, ons aangeraden door Richard de galeriehouder. Het ziet er te chic uit en we kunnen niet buiten eten. Dan maar naar Jessica's. Een soort van tapasgebeuren. Als we naar Jessica vragen blijkt dat de naam van de hond van de vorige eigenaar te zijn. De huidige eigenaar heeft het maar zo gelaten. Eigenaardig.

Niet alleen wij eten daar maar ook de lokale homo met vrienden. We verbazen ons erover dat dat zo duidelijk te zien is met name in de lichaamstaal. Hij is daar met zijn vriend en wacht op andere kennissen en familie. Hij voelt zich duidelijk thuis en is er niet voor de eerste keer. Wij wel en dat bevordert ook niet het thuisgevoel. Wij worden geholpen door een junior-ober ook duidelijk niet vallend op meisjes. Hij heeft kennelijk weinig ervaring. Hij wil graag dat wij nummer zoveel of zoveel kiezen terwijl meer in de tapaz mood zijn van 'laat maar wat proeven'. We komen er niet uit, tot we een grote ongedurigheid vertonen en de eigenaresse er zich mee bemoeit. Zij zorgt voor een uitgebreide keuze aan tapax, zo erg dat we op een gegeven moment de handen in de lucht steken. Ja, zo is het wel genoeg. Ook de rekening blijkt schrikbarend genoeg. Maar we weten, dat zijn we zo vergeten. Wat altijd zal blijven is het verhaal en dat staat nu op papier. Nou ja, papier?