vrijdag 17 oktober 2014

Vr. 17 oktober 2014. Een museum, een lunch en een Libanees

In haar beschrijving zegt Paulien:
'Vandaag kun je veel wijndomeinen bezoeken. Voor heel weinig geld kun je 4 tot 5 wijnen proeven en men probeert het je echt naar de zin te maken. De meesten zijn niet uit op echte verkoop. Je mag in je vliegtuig terug maar weinig wijn meenemen. Je kunt er met de auto langs maar ook op de fiets. Je geniet dan meer van het fraaie landschap'

Kaaps zilver in hrt museum.
Als we wakker worden is het prachtig weer. De scherpe, volledig donkergrijze bergen steken af tegen een strakblauwe hemel. Geen wolkje te zien. Een prachtige dag. Ook heb ik beter geslapen dan ik in tijden heb gedaan. Minder onrustig, minder wakker.

We krijgen weer een heerlijk ontbijt. Dat gaan we straks missen, die vers gesneden frisse fruitsalade met een beetje muesli,  een paar scheppen yoghurt en als we echt boffen dan serveren ze er pannenkoeken bij. Die neem ik niet maar dan is er ook kaneelsuiker en dat strooi ik er dan over de yoghurt heen. Ik vind dat superlekker en ik heb ook nog het idee dat al dat verse fruit het gezond maakt. Heb je dat op dan halen ze direct je bord weg en vragen je hoe je je eggs wil. Ik kies altijd voor 'fried with bacon and tomato, sunny side up'. Daarna kun je toast gaan maken en heb je de toast klaar komen ook meestal de eieren. Als je dat allemaal op hebt dan kun je meestal geen pap meer zeggen.

Nynke besluit een wandeling in de omgeving te maken, het lijf begint te volvetten, ongeveer 5 kilometer dus uurtje weg en ik ga het blog nog wat bijwerken. Er zijn nogal wat berichten zonder foto's,  omdat de internetomstandigheden soms uiterst primitief waren. Het gedeelte in Lesotho is er om die reden met name bekaaid afgekomen. Een uurtje later is Nynke terug, ze heeft wel gewandeld maar de route is haar onduidelijk en ze is ook nog mensen tegen gekomen, die haar vroegen of ze een bepaald iemand zijn vrouw was. Witte dikke man en een zwarte man in een fourwheeldrive. Het was allemaal een beetje geheimzinnig en je gaat er gauw wat van denken. Ik ben bijna klaar met het blog en we zetten koffie.

We besluiten er een vakantiedag van te maken met een museaal bezoek aan Stellenbosch en lekker eten maar eerst vlijen we ons op de ligstoelen met een kop zelfgemaakte koffie en de e-reader. Eindelijk vakantie ;-) Nynke leest zich bij met de veranderingen in het blog en verstevigt haar herinneringen aan de vele gebeurtenissen die we hebben meegemaakt.

Lekker gezond veel vers en groen.
Als de middag is begonnen gaan we richting Stellenbosch om bij de Taste Bud te eten, een gelegenheid waar Pauline in haar blog leuk over schrijft. Als we er aan komen is het zo druk dat de mensen in de rij staan te wachten, meest studenten. We besluiten nog wat rond te lopen en ontdekken een Thai restaurant waar we vanavond kunnen eten. We lopen ook over een marktje waar de toeristische zooi wordt verkocht. IJzeren olifanten, giraffes in alle maten tot bijna levensgroot. Veel kraalwerk en allerlei maskers. Beschilderde lappen, armbanden etc. Er staan 10 kraampjes en allemaal verkopen ze precies hetzelfde. Daardoor alleen al is het nauwelijks aantrekkelijk.

Als we terug lopen is er plek gekomen op het terras maar het meeste is uitverkocht. Op is op is de formule van dit 'alles is vers en vandaag gemaakt' restaurant maar we kunnen nog wel eten. Ik een Griekse salade, de zoveelste lunch alweer en Nynke een wrap met kip, lekker pittig ook met veel salade. Nynke met een witte wijn en ik met een gingerbeer.

De eigenaresse neemt die dag afscheid van haar vaste clientèle,  omdat ze de zaak verkocht heeft. Ik denk dat ze er een goede prijs voor gekregen heeft. Ze loopt blij over het terras champagne schenkend, kussend en afscheid nemend.

Selfie uit 1850
Na de lunch gaan we naar het Village Museum. Het zijn vier nog bestaande gebouwen uit de eerste eeuwen van Stellenbosch. In elk gebouw is een dame, gekleed in dracht van die tijd en de functie van het gebouw, die uitleg geeft over het gebruik ervan en de bewoners. Op zich is de opzet leuk en aardig en lijkt een beetje op de wijze waarmee het Zuiderzeemuseum werkt of het Archeon alleen niet zo leuk als daar. Bij binnenkomst staat de vrouw op en lepelt een duidelijk ingestudeerd verhaaltje af. Over de bewoners, het gebruik en de geschiedenis. Het verhaaltje duurt niet langer dan 2 a 3 minuten. Doordat het verhaaltje misschien wel vijftig keer per dag verteld wordt zes dagen per week komt het er ongeinspireerd uit. Dat ligt ook voor de hand. Dat is wat jammer maar de huizen zijn wel leuk ingericht en interessant.

Stellenbosch is ook een witte stad. Niet alleen de huizen en de meeste auto's zijn wit, wat logisch is. Het kan er erg warm worden maar ook de mensen zijn wit. In tegenstelling tot wat we tot nu toe zagen. Heel veel witte studenten en probeert men in Europa toch zonbakkend wat kleur te krijgen, hier lijkt men dat te willen voorkomen. Wit blijft wit alhoewel veel witte mannen in korte broeken lopen en veel vrouwen in korte rokken in tegenstelling tot de zwarte bevolking die veelal volledig bedekt rondloopt. 'Rare jongens, die Afrikanen' zeg ik met Obelix.

Nyn loopt 'even' naar de VVV en is na een uur terug met een kaart met allerlei prachtige gebouwen die we hadden moeten zien maar wat nu niet meer kan. Ze is verhit en het komt allemaal doordat ik haar de verkeerde kant heb opgestuurd. Ze bestelt een ijskoffie. Een pot met koffie-ijs, die je al smeltend met een rietje opzuigt. Het is heel lekker.
Portie voer van Jean de Libanees
Maar veel. We gaan op zoek naar een restaurant en na omzwervingen komen we uit bij Minouche, een Libanees restaurant. Jean, een enorme reusachtige kerel zwaait daar met (k)lepel, die je dan ook duidelijk ziet hangen. Wij veroveren zo'n beetje het laatste vrije plaatsje buiten op het terras.

Als de maaltijd komt blijkt het een enorme hoop eten te zijn dat we nooit op gaan krijgen. Het is vechten tegen de bierkaai. Het is wel heel lekker. Nyn laat de ruime restanten desgevraagd in een takeaway doosje inpakken. Ze schrijft erop wat erin zit en waarom en wenst de eerlijke vinder smakelijk eten. We zien nogal wat mensen op zoek naar eten in de aanwezige vuilnisbakken en besluiten dan ook om een van de vuilnisbakken op te toppen met ons doosje. Hopend dat een hongerige vinder het aantreft.

Bijgelicht me de SolarJar
Thuis gekomen proberen we met Wol te appen, maar die is met taartdeeg bezig en druk ter voorbereiding van de appeltaart voor haar verjaardag morgen. We zingen in op whatsapp of zeg je we zingen haar toe.

We zitten voor ons huisje met Fisheaglebrandy en wijn.
Met de SolarJar, een soort weckpot met ledlampjes en een zonnepaneeltje op het deksel. Een grappig ding. Maar ik hou er gewoon mee op. Weinig gebeurd vandaag, morgen gaan we richting West Coast National Park voor volmaakte rust en een kanotocht. Heb ik begrepen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten