Di. 30 september 2014. Aankomstangst en warme dekens.

In haar beschrijving zegt Paulien:
"Ga nog dieper het binnenland in, off the beaten track. Jullie gaan naar Semonkong in Lesotho, the Kingdom in the Sky. Helemaal aan het eind van een onverharde weg. Een pittige tocht. Je rijdt over passen tot wel 2800 meter hoog. De meeste reizigers vinden dit te eng dus doen deze tocht niet. Het best bewaarde geheim van Lesotho. De afstand vandaag is 210 km."

Lesotho. Onze bek valt voortdurend open.

We hebben de TomTom ingesteld op Semonkong, Lesotho. Een afstand van 210 km. We schrikken ons rot. Ondanks dat het nu 8:00 uur is zegt ons Tommie dat we pas om 17:00 uur aankomen. Dan moeten we natuurlijk doorrijden, we zijn meestal langzamer dan de navigatie. En... natuurlijk nergens stoppen. Om half zeven 's avonds wordt het hier donker, dus we hebben maar anderhalf uur speling. Dat wordt dus planken. Gelijk maar beginnen. Nynke start met rijden, maar ze durft hier niet echt in te halen dus als we achter een vrachtwagen zitten gaat de snelheid van bijna 100 naar 85 km. per uur, berg op nog langzamer. Langzaam begint een lichte paniek ons te beheersen. Hoe moeten we het halen. Dat is verschrikkelijk jammer want het park is prachtig met geweldige vergezichten en mooie en fantastische rotsformaties, die soms doen denken aan Dead Valley. Je zou willen stoppen om foto's te maken maar dat kan beslist niet. Ik neem het stuur maar over en we tanken onderweg om daar ook geen problemen mee te hebben. Om 11:00 uur zijn we in Masure, om half twaalf over de grens. Nog 70 kilometer te gaan maar ons Tommie blijft hardgrondig volhouden dat we pas om 17:00 uur aankomen. We hebben nog 65 kilometer dirtroad te gaan. Kilometer na kilometer rijden we door op glanzend nieuw asfalt. Hier en daar zijn ze nog aan het werk, soms ontbreken de strepen nog en dan begint de TomTom terug te lopen. Per 20 seconden lopen we een minuut in. De TomTom denkt de hele tijd dat we op een dirtroad zitten maar we rijden op glimmend, gloednieuw asfalt. Als hij terug is gelopen tot 15:30 uur doen we een lunchstop op een van de hoogste punten. We zitten op een steen langs de weg, niet ver van een dorpje. Het is ijzig koud en de wind waait zo hard dat de traditionele sardines op onze crackers het luchtruim lijken te kiezen.

Lunch onderweg. Sardines kiezen het luchtruim.

Twee jongens die koeien hoeden komen nieuwsgierig wat dichterbij. Ze willen het goed kunnen zien. Als ik ze aan het eind van de lunch een mini-tomaatje wil aanbieden, deinzen ze achteruit. De oudste kijkt mij met grote angstogen aan. Ik gooi hem een tomaatje toe. Hij pakt het van de grond. Zijn jongere broertje durft wel en ik stop hem twee tomaatjes in de handen, dan wil zijn oudere broertje ook wel. Ik wil ze niet langer storen en we moeten ook voort. Opgejaagd door de TomTom. Op het moment dat we vertrekken komt moeder eraan. Daar wachten we niet op, zij kijkt niet blij. Als we wegrijden komen er nog twee jongetjes die natuurlijk ook wat willen.

Het asfalt loop helemaal door tot aan Semonkong. Waar wij dus om 13:30 uur aankomen. Semonkong is schots en scheef gebouwd stadje, maar wel het centrum van de streek. Dus iedereen komt uit de wijde omgeving om daar boodschappen te doen, naar kerk of school te gaan, de dokter in het ziekenhuisje te bezoeken en om zijn waren te verkopen. Overal minuscule winkeltjes, werkplaatsjes. Alles is er.

Onze rondavel in Semonkong. Met 's morgens thee op bed.

De Semonkong Lodge waar wij logeren is snel gevonden en we worden daar vriendelijk ontvangen door Elizabeth, de vrouw, die ons later die middag een Basotho deken presentatie zal geven. We krijgen rondavel 11, koffie en thee worden direct bezorgd bij de rondavel. We zijn bij een goed geoliede en geleide organisatie terecht gekomen.

Om drie uur rijden we met Elizabeth naar haar huis in Semonkong waar we in haar huiskamer worden gepoot samen met Dennis en Tina, een stel van Afrikaner oorsprong die in de buurt van Kaapstad wonen en in de appelteelt zitten, terwijl Elizabeth in de kamer ernaast haar werkkleding verwisselt voor een traditioneel kostuum. Als ze binnen komt is ze gekleed in een prachtige Afrikaanse jurk met een leren "deken". Dekens, zijn hier zeker nodig. Het is "glupende" koud, zoals wij in Friesland zeggen en zonder dekens zou het leven hier heel wat onaangenamer zijn. Vroeger werden daar dierenhuiden voor gebruikt. Tegenwoordig maar niet veel langer dan 70 jaar worden daar wollen dekens voor ingezet. En niet alleen dekens maar ook heeft iedereen wollen mutsen op en ook gebreide bivakmutsen zie je veel want hier 'vriezen je kltn ervan af'. En dan zit je toch in Afrika.

Elizabeth met haar dekenpresentatie.

De dekens namen al snel een vooraanstaande positie in terwijl ze toch uit Engeland geïmporteerd moesten worden. Er waren geen wegen en geen auto's en het bestellen alleen kostte al drie dagen heen en drie dagen terugrijden op een paard waarna de bestelling na 6 maanden kon worden opgehaald. Natuurlijk ook na een zesdaagse tocht. Het enige andere vervoer was het vliegtuig.

Elizabeth vertelde over de diverse patronen en kwaliteiten. Maar ook over de wiize hoe ze werden ingezet en in welke fase van je leven, welke deken werd ingezet. Iedere Basotho draagt er een. Vrouwen, mannen, jongens en meisjes en alle leeftijden. En iedereen rijdt op een paard of een ezel. Na de presentatie reden we met Dennis en Tina terug naar de lodge. We waren wel toe aan een borrel. Ook Dennis en Tinie kwamen daar terecht. Zij kampeerden op de lodge met een fourwheeldrive, een bakkie zoals ze dat hier noemen, met een opzettent, dus bovenop het dak slapen. Berekoud dus in deze omstandigheden. Nadat we samen gedronken hadden besloten we samen te eten. Het werd een gezellige avond met veel gelach. Wat opvalt is dat we wel veel contact hebben met mensen maar dat ze allemaal wel wit zijn. Eerst Peter in Johannesburg en nu weer Dennis en Tina. Zij zijn zeer ervaren wild kampeerders en vertelden gruwelijke verhalen over hun ontmoetingen met wild in Botswana, Namibië en andere Afrikaanse landen. Een genoeglijke avond dus en vanzelf natuurlijk weer met veel drank en gelach, zoals wij onze vakantieavonden het liefst hebben.