Di. 7 oktober 2014. Citroenen, olifanten en andere merkwaardigheden

Frinini's op safari.

Het is kwart voor vijf 's morgens als we opstaan. Onwerkelijk vroeg dus. Alles is nog donker als we in de auto stappen op weg naar Addo Elephant Park voor de sunrise tour. Als we om half zes aankomen piept de zon boven de horizon alhoewel wij dat niet zien, het is te bossig en er is geen uitzicht op de horizon. Vogels schreeuwen, fluiten en zingen hun ochtendgroet terwijl de andere deelnemers in verschillende stadia van wakker worden zich bij ons voegen.
Vriendelijk als iedereen is wordt er hartelijk maar soms gapend goedemorgen gewenst. Het is best koud en de meesten van ons zijn goed gekleed. Ik sta met mijn korte broek wel wat te bibberen maar dat zal als de zon is opgekomen en Afrikaans gaat schijnen vast wel beter worden. Helaas is de Afrikaans schijnende zon vandaag na 15 minuten uitgeschenen. Als we in de grote, volledig open, vrachtwagen stappen voorzien we een koude tocht. Een van de deelnemers, jong en kennelijk niet zo ervaren, zit in t-shirt, korte broek en flipflops in de auto achter ons. Ja, die gaat dus afzien.

De chauffeur, dezelfde als gisterenavond, is tevens de gids. Naast de gebruikelijke koedoes, zebra's en elanden zien we vandaag ook wrattenzwijnen, een duizendpoot en krijgen we een uitvoerig college over de dungbeetle. De rol van het dung rollende vrouwtje, de stimulerende activiteiten van het mannetje en de rol van de mestbal in het voortplantingsproces. Ook veel vogels zien we, o.a. een Kingfisher maar ook verschillende Weavers en de Butcher, die zijn prooi, insect of kleiner vogel op de stekels van het stekelbossie prikt anders kan hij hem niet verorberen. Iedereen griezelt bij het idee of bibbert van de kou. De bijna naakte jongen krijgt van een van de andere deelnemers een jasje waar hij direct onderkruipt. Hij is dan inmiddels lichtelijk blauw aangelopen.

Weaver in het Addo.

Na de tour terug naar Rosedale lodge voor het ontbijt. Miso, de Afrikaanse vrouw van Keith en  hun zoon Marc verwelkomen ons met citrussap uit eigen boomgaard en scrambled eggs met bacon en tomaat.  We genieten van de gastvrijheid en de vrolijkheid. Na het ontbijt doe ik mijn schrijvende activiteiten waarna het op deze collegedag tijd wordt voor een college biologische citrus kweken. Zoals je van een boom mag verwachten heeft dat heel wat voeten in aarde. Vooral het goed krijgen van de keiharde kleigrond is een jarenlange bezigheid waar Keith veel, heel veel passie, geld en moeite in steekt. Het verhaal van de zichzelf helende natuur speelt daarbij een grote rol. Niet de natuur naar je hand zetten maar meeveren en -leven is daarbij zijn uitgangspunt naast heel veel poep en natuurlijke materialen.

Ook vanmiddag gaan we naar het Addo, zoals wij het inmiddels noemen. Rond het middaguur kun je daar spelende groepen olifanten zien bij de poeltjes die er zijn, met name als het warm is. Wij zien ze niet, het is dan ook niet warm en er is dus geen reden voor olifanten om iets anders te doen dan lekker uit de kou blijven en zeker niet te gaan rondplassen in vijvertjes. Wel zien we een drietal aanzame bullen. En natuurlijk de onvermijdelijke koedoes, zebra's, elanden en wrattenzwijnen waarvan er massa's rondlopen in het Addo. We maken op een plek waar je uit de auto mag nog mooie foto's van wat vogels. Terug in Rosedale lodge zijn we door de teleurstelling en de vermoeidheid van de korte nacht wel geïrriteerd tegenover elkaar en we simpen een uurtje of wat tot we naar Hazel moeten voor het door de reisorganisatie aangeboden diner.

Hazel heeft niet alleen een leuk biologisch restaurant maar ook een geweldige tuin waar we eerst een drankje drinken voordat we naar binnen gaan voor steenboksteak en kip. Allemaal heel lekker. In de salade, die we erbij krijgen zitten allerlei bloemen en bijzondere bonen. Diep zwart maar met de smaak van spercieboontjes. Zacht en lekker.

Lablab

Hazel heeft ze uit eigen tuin en ze heten Lablab (spreek uit leplep). We zijn niet zo goed of ze haalt wat van die bonen uit de tuin en we krijgen ze mee voor een plantexperiment in Nederland. Misschien kunnen we ze bij Tonny zetten. Voldaan na een heel leuke avond in haar restaurant nemen we afscheid van Hazel. Ze nodigt ons nog uit om de volgende morgen de tuin te komen bekijken bij daglicht. Als we dat trouwens doen de volgende morgen worden we smadelijk maar beleefd weggejaagd door haar personeel. Ja ze zat al uitgebreid aan de rode wijn toen wij dat afspraken. Ze is het vast vergeten door te geven.